Karanlıkta aylak aylak dolaşarak aradı bir dostum ışığı, ben evimde sıcak çorbama daldırırken kaşığı. Birbirimizi karanlık kamufle etmişti ve durum kötüydü. Diğerlerini ışıklar bronzlaştırdı, tenler ölüydü. Birisi kalbini tâmir ettirdikten sonra hiç ağlamadı. Diğer dostum son yediği kazıktan sonra hiç konuşmadı. Derler ya, ağzını bıçak açmadı, diğer dostum Hakk'a karşı geldi beli bir daha doğrulmadı.

Başka türlüsü mümkün mü? Durumu değiştirebilir misiniz? Her şeyi olduğu gibi kabul etmeli.

Düşüncelerinizi değiştirin, hayatınız değişsin.

İlk zamanlarda insanın gönül şenliği, mutluluğu sayılan bir şey, sonradan acı bir tasa, bir ağrı yığını oluyor...

Acı ve ölüm hayatın bir parçasıdır. Onları reddetmek, hayatın kendisini reddetmektir.

İnsanlar, yerler, çerçeveler değişiyor; fakat acılar, aşklar, şairler hep aynı!

Acı çekmek, hayata giden yolda yatar ve insan onunla karşılaşmayı beklemelidir.

Değişiklikler zihni yeniler.

Hayata ‘evet’ deme aynı zamanda acıya, işkenceye, eksikliklere, açlıklara, ölüme de ‘evet’ demektir.

Açılan her kapı bir başka kapıyı kapatır hep.

Dışarıdan bakınca ne yapmak istediğim belli değilmiş gibi algılanabilir, ancak benim kafamda her şey çok net. Yaptığım şeylerden sıkılmak benim hayat şeklim. Bu şekilde var olabiliyorum. Ancak bu daha önce yaptıklarımı kötü bulduğum veya bir arayışta olduğum anlamına gelmiyor.

Zaman içinde hiç kimse “aynı kişi“ olamaz.

Hoştur bana senden gelen. Ya gonca gül,yahut diken. Ya hayattır, yahut kefen. Nârın da hoş, nurun da hoş. Kahrın da hoş, lütfun da hoş.

Ey hayat ırmağından su içenler! Gelin soralım canlara ki güzelliği ne oldu da gidiyor. Ben hep seninim diyordu, şimdi neyi buldu da gidiyor?

En zor hapishane, insanın kafasında yarattığı hapishanedir ve ilk fırsatta yıkılmalıdır, hayatı daha iyi kavrayabilmek için.

Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili.

Asıl hapishane insanın kafasında yarattığı hapishanedir. Hayatı sınırlayan hapishane odur ki, ilk fırsatta yıkılmalıdır. Dünyayı daha iyi kavrayabilmek için.

Hayatta hiçbir şey olgun bir erkeğin ağlaması kadar yürek paralayıcı değildir.

Ancak acıya verdiğim değer kadar değer veriyorum hayata, onsuz edebilirim. Ama namus, benden çocuklarıma kalacağı için, yalnız onu savunacağım ben.

Kuşağımın en büyük keşfi, insanların içsel zihinsel durumlarını değiştirerek yaşamlarının dışsal yönlerini değiştirebilmeleridir.