Bir kitap yayınladığınızda , o dünyanın kitabıdır. Dünya onu düzenler.

Ben hiçbir yorum yapmıyorum. Nâzım Hikmet'in şiiri bu.

Hakiki şiir daha anlaşılmadan iletilir.

Hiçbir iyi kitap, gerçek yüzünü birdenbire göstermez.

Söylediklerim kendimedir, sizlere boşluk bırakıyorum.

Eğer Leonardo , Mona Lisa tablosunun altına şöyle yazsaydı ona nasıl değer verebilirdik?: "Hanımefendi gülümsüyor çünkü sevgilisinden sakladığı bir sır var" Bu izleyiciyi gerçeğe zincirlerdi ve ben bunun 2001'e (Space Odyssey) olmasını istemiyorum.

Kelimeler gücünü hiçbir zaman yitirmez. Boyalar aynıdır fakat yaptığınız tablo farklıdır.Yani malzemesi dil olan edebiyatta da kelimeleri nasıl kullanacağınız önemlidir.

Hayatın ilk elli yılı metin, geri kalanı yorumdur.

En büyük yorum olayın kendisidir.

Yazar ağzını kapamalıdır ki eseri kendininkini açsın.

Kelimeler, dostum, bir ağacın yaprakları gibidir.

Birisi sanatta bir sembol buluyorsa demek ki vardır, yazarın niyetlerinden bağımsız olarak.

Bir şiir tanesi, bir asırlık mevsim için yeterlidir.

Herhangi bir kişiye herhangi bir şey öğretmek için bir şey oluşturmadım. Eserlerimde "Günün mesajı ne olacak? " yerine daha çok bakışlarım ve duygularım bulunmaktadır.

Bir klasik, söyleyecekleri asla tükenmeyen bir kitaptır.

Oysa, gerçek ya da yalan, belge her şey değil; aslolan, insanın o belgeyi nasıl ve nereden okudugu.

Bir adam bir düş gördü ve uyandığında yorumcuya giderek düşünü kendisi için yorumlamasını istedi. Yorumcu adama dedi ki, bana uyanıkken gördüğün düşlerle gel ki anlamlarını söyleyebileyim.

Yazar ağzını kapamalıdır ki eseri kendininkini açsın.

Teoriler olmadan gerçeklerin sesi duyulmaz.

Şu bu anlama mı geliyor, bu şu anlama mı geliyor, tek bilmek istedikleri şey bunlar. Boş ver onları tatlım. Bence eğer bir şaire kendi yapıtını analiz etmesini sormayı göze alırsan sana şu cevabı verecektir: Eğer orada var diyorsan tatlım, oradadır.