Dünyayı yeniden çocuk gözüyle görmek için, otuz yıl uğraştım...

Ben bugüne değin, çocukluğumu hiçbir an yitirmedim ki!..

Bu çocukluğun var ya, hiç yitirme onu, bazıları yitirmezler. Sen öyle bir çocuğa benziyorsun. Korun.

Çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi! Yiten bu işte.

Çocuklar gibi olabilse insan!

Çocukluğun gözleri büyüteçtir.

Ancak çocuklar, kolay zaman geçirdiklerini bilmeden, çok zor zamanlar geçirirler.

Sadece çocukken güler insan, diğerleri palavra. Çünkü insan büyüdükçe komikliklere değil, acılara gülmeyi öğrenir aslında.

Ah varya o saflık, belki seni de eder aflık.

Dünyadaki herkes bir zamanlar çocuktu.

Küçüklüğümden beri fırsatını bulduğum her zaman defterlere, duvarlara bulduğum her yere çizimler yapıyordum. O yaşlardan itibaren amacım bir çizer olmak ve ileride animasyon filmler yapmaktı. İnşaat mühendisliği bölümü okumam bazı koşullandırmalarla gelişti. Bizim zamanımızda doktor veya mühendis olmayana kız vermezlerdi. En seçkin meslekler onlar görünüyordu. O zamanlar çizerlik ya da animasyon yapımcılığı gibi hayal üstü bir alanın para kazandıracağı ya da insanın yaşamını sürdürebileceği bir meslek olarak görünmüyordu.

Çocukken oynadığımız zamanlara gitmek isterdim ama işler değişti.

Her şeye sanatsal bir şekilde bakıyorum.

Bilim ve edebiyat iki şey değil, bir şeyin iki yüzüdür.

Küçücüktüm, ufacıktım, Bir dilenci kraldım, çok yürüdüm, çok acıktım. Kalbim sızlar, yüzüm gizler, Bir tren camından, dünyayı gördüm, Haline üzüldüm.

Dans etmek ve şarkı söylemek benim için her zaman oyun gibiydi. Sürekli şarkı söyledim.

Müzik, önce kanıma değil, mideme girdi. Nasıl girmesin, her akşam saat beşte sütümün yanında notalardan yapılmış kurabiyelerden bulurdum.

İnsan çocukluğunu gözleri ve dişleri birbirinden ayrıldığında kaybeder.

Dürüst bir insan daima çocuk kalır.

Dünyaya bakış açımızın sağlam temelleri ve derinlik veya sığlığı çocukluk yıllarında oluşur. Bu görüş daha sonra özenle düzeltilir ve mükemmel hale getirilir, ama özde değişmeden kalır.