Dünyadaki herkes bir zamanlar çocuktu.

Ben bugüne değin, çocukluğumu hiçbir an yitirmedim ki!..

Gençtik ve salaktık ama kalbimiz vardı.

Çocukken oynadığımız zamanlara gitmek isterdim ama işler değişti.

Bu çocukluğun var ya, hiç yitirme onu, bazıları yitirmezler. Sen öyle bir çocuğa benziyorsun. Korun.

Küçücüktüm, ufacıktım, Bir dilenci kraldım, çok yürüdüm, çok acıktım. Kalbim sızlar, yüzüm gizler, Bir tren camından, dünyayı gördüm, Haline üzüldüm.

İnsan çocukluğunu gözleri ve dişleri birbirinden ayrıldığında kaybeder.

Sigaraya ilk başladığında saklarsın ya hani. Ta ki ailen görene kadar. Ben de aşka öyle sakladım kendimi, ta ki seni görene kadar.

Beyin olanca gücüyle ilerlerken, cinsel sistemlerin korkunç etkinliği daha uykuda olduğu için çocukluk, hayatımız boyunca özlemle geri dönüp baktığımız masumiyet ve mutluluk dönemi, hayatın cennetidir, kayıp cennet.

O güzel pişmanlık hissi çocuklukta kaldı. Şimdi nerede?

Dünyayı yeniden çocuk gözüyle görmek için, otuz yıl uğraştım...

Birçok insan için, hayatım boyunca çocukluğumda kaldım demek, masum kaldım ve her şey çok güzeldi, anlamına gelir.

Kâğıt şapkaları ve tahta kılıçlarla dört yaşındayken hepimiz General'iz. Sadece bazılarımız bundan asla büyümez.

Dünyayı yeniden çocuk gözüyle görmek için, otuz yıl uğraştım...

Çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi! Yiten bu işte.

Dünyayı bir çocuğun gözlerinden görmek düşüncesini sevdim.

Çocukluk iyi de geçse, kötü de geçse cennettir.

Arada içimizdeki çocuk adına çocuk kitaplarına dönmeliyiz.

Sekiz yaşındayken, hiçbir şey senin işin değil.

Afganistan'da çocuk çok ama çocukluk yok.