Herkes sadece farklı konularda cahil.

Herkes cahildir... Farklı konularda...

Herkes cahildir. Ancak cahil oldukları konular farklıdır.

Keşke onlar beni olduğum gibi kabul etseler.

Kendine özgü bir tarz oluşturan kişi, diğerleri tarafında anlaşılmaz ve kendine yoldaş bulamaz.

Bu dünya tarihinin girdabına yanlışlıkla kapıldığıma aslında kaz çobanı olmak üzere doğmuş biri olduğuma inanacak birini bulmam lazım.

Doğru düşündüğüm her neyse, başkalarına yanlış geliyordu; kötü olduğunu düşündüğüm şey, diğerleri onayladı.

Sadece söylemek zorunda olduğum şeyleri dinleyecek birini istiyorum.

Biz, yabanda ağlayan tuhaf bir azınlığız.

Anlaşılmak bir lükstür.

Dülgerin sanatıyla bildiğimizi, hekimin sanatıyla bilemeyiz.

Yalnızlık... Onların inandığı gibi inanmıyorum, onların yaşadığı gibi yaşamıyorum, onların sevdiği gibi sevmiyorum... Onların öldüğü gibi öleceğim.

Sizi hala yanlış anlamadılarsa, yerinizde sayıyorsunuz demektir...

Kendim gibi birisini bulamayacağımı anladığım zaman arkadaş edinmeyi bıraktım.

Birçokları bana baktılar ama hiçbiri içimdeki beni göremediler.

Yalnızlık başkalarından uzak yaşamak değildir, söylediğin şeylerin başkalarına uzak, anlamsız, anlaşılmaz gelmesidir.

...dediğim gibi, en büyük hatam insanlardan cümlelerimi bitirmelerini beklemekti. hayatımın belli bir dönemine kadar hep böyle yaptım zaten. Gözlerinin içine baktım beni bilsinler diye. Kadınlardan bunu bekledim. Birisi gelip 'evet, ben seni tanıyorum' desin diye bekledim. Ve o kadına aşık olacaktım. Ama sonra anladım ki böylesine insanlar yok. Olsalar bile kitap okumuyorlardı. Kimseyi tanımıyorlardı.

Sadece bizim gibi insanların yapabileceği ve düşünebileceği şeyler var, değil mi?

Gerçeği bileceksin ve bu seni garip yapacak.

"Apartmanın girişindeki lambayı sen mi kırdın Bülent?" "Hangisini?" "Otomatik yanan,sensörlü lamba." "Hayır." "Komşu görmüş, yalan söyleme. Süpürge sapıyla kırmışsın dün gece." Önüme baktım. "Neden kırdın?" Cevap yok. "Hasta mısın evladım? Söyle bana neyin var, neden kırdın lambayı, yapma böyle..." "Kırdımsa kırdım, ne olacak! Çok mu değerliymiş?" "Lamba senden değerli mi evladım, lambanın a...na koyayım, lamba kim? Yöneticiye de dedim. Lambanızı s.keyim, kaç paraysa veririz. Sen değerlisin benim için." "Beni görünce yanmıyordu baba." "Nasıl ya?" "Görmezden geliyordu, yanmıyordu. Kaç sefer yok saydı beni." "E beni görünce de yanmıyordu bazen, böyle el sallayacaksın havaya, o zaman yanıyor." "Hadi ya! Sahiden mi?" "Evet. Ucuzundan takmışlar. Bizimle bir alakası yok." Babama sarıldım yıllar sonra.