İnsan gibi sevenlerin Kazandığı tek şey yalnızlıktır.

Karanlıkta aylak aylak dolaşarak aradı bir dostum ışığı, ben evimde sıcak çorbama daldırırken kaşığı. Birbirimizi karanlık kamufle etmişti ve durum kötüydü. Diğerlerini ışıklar bronzlaştırdı, tenler ölüydü. Birisi kalbini tâmir ettirdikten sonra hiç ağlamadı. Diğer dostum son yediği kazıktan sonra hiç konuşmadı. Derler ya, ağzını bıçak açmadı, diğer dostum Hakk'a karşı geldi beli bir daha doğrulmadı.

Kalp midir insana sev diyen, yoksa yalnızlık mıdır körükleyen? Sahi nedir sevmek? Bir muma ateş olmak mı, yoksa yanan ateşe dokunmak mı?

Seni benim kadar kimse sevmedi, sevmez. Yalnız kalmanın alemi yok. İçip içip abartmayalım.

Ben birini sevmiyordum. O da beni sevmiyordu. Bir gün bir yerde randevulaştık. Ben gitmedim. O da gelmedi.

Hayatlarını gerçekten paylaşamazken insanları sevmek ne kadar korkunçtu.

Sende haklısın. Benim yerlere göklere sığdıramadığım aşkı küçücük bir kalbe nasıl sığdıracaktın ?

İnsanları tanıdığımdan beri hayvanları severim.

Aylardır dostlarıma kızgınım. Beni terk ettiklerini düşünüyorum.

Yalnızlık dünyayı doldurmuş. Sevmek bir insanı sevmekle başlar her şey. Burada her şey bir insanı sevmekle bitiyor.

Bu kitabın her sayfasını okudum ve tuz çalkalayıcısını doldurmaya yetecek kadar sevgiyi bulamadım.

Geçenlerde kızın biri arayıp "Hemen gel. Evde kimse yok " dedi. Hemen oraya gittim evde kimse yoktu.

İnsanları alabildiğine sevmeyi Bırakmazlar yanına. Böyle çekersin cezasını  Üç duvar bir kapı arasında ; Onlardan ayrı  Böyle onlardan uzak.

Akrabalarının sevmediği insanı kimse sevmez.

Ben insanları sevmiyorum - pek. Yani bu türden. Ve kural olarak benden hiç hoşlanmıyorlar. Belki ikincisi birincisini açıklıyor.

Çocuklar sevgi ile sarılı olsalar da yalnızdırlar, kimse fark etmez bu yalnızlığı.

Çok sevip de hiçbir zaman geri döndüremeyeceklerinin en kötü tarafı, onları her hatırladığında, seni tekrar tekrar terk etmeleridir, aniden.

Yalnız doğarız, yalnız yaşarız, yalnız ölürüz. Sadece sevgimiz ve arkadaşlığımız sayesinde bir anlığına yalnız olmadığımız illüzyonunu yaratırız.

Anca beraber kanca beraberdi sözde. Hani? Neredeydi? Demek düşmeye görmeyeydi insan...

Elmanın yarısı sen yarısı ben,
Günümüz, gecemiz, evimiz, barkımız bir
Mutluluk bir çimendir bastığın yerde biter
Yalnızlık gittiğin yoldan gelir.