“Ve ben ara sıra gördüm / insanın gördüğüne inandığını”

Yalnızca gözlerinle gördüklerine inanırsan başın çok derde girer, beladan kurtulamazsın, çamura saplanırsın.

Hayatta görmek istediğimizi görürüz.

Farkettiklerin bile yetmesin, baktıkların anlamını yitirsin, hatta sen de; gör!

Olaylar göründüğü gibi olmayabilir.

Bazı gerçeklikler zihne o denli yakın ve açıktırlar ki onları görmek için bakmak yeterlidir.

Bir şeyi görebilmek için onu anlamak gerekir.

Görülmesi en güç olan şey gözümüzün önünde duran şeydir.

Gerçek gerçekçilik, alışkanlıkların üstünü örttüğü ve görmemizi engellediği hayret verici şeyleri ortaya çıkarmakta yatar.

Bir şey çirkinse gerçekten onu görmüyorsunuzdur.

Gözler sadece zihnin algılamaya hazır olduğu şeyleri görür.

Farkında olmak için uğraştığımız şeyler ile gerçekten farkında olduğumuz şeyler arasında derin bir uçurum var.

Bir seyi ANLAMAKLA bir şeyi GORMEK farklı şeylerdi.

Yaşamın özüne ulaştığında, her şeyde güzellik bulursun. Hatta güzelliği görmezden gelen gözlerde bile.

Yalnız açığa çıkan ışığı görebiliyorsan, Yalnız söylenen sesi duyabiliyorsan, Ne görebiliyorsun, Ne duyabiliyorsun.

Ve bazen, gördüm ben, insanın, gördüğünü sandığı o şeyi...

Bilinç, gözümüz açıkken gördüğümüz rüyadır.

Bakarlar, görmezler; duydukları halde işitmezler, ve onlar, anlamazlar.

Gözleri görmeyi bilen ve kulakları işiten için her şey apaçıktır.

Sıkça bir şeyi yüz kez, bin kez görüyorsun, ilk kez gerçekten görene kadar.