Karanlıkta aylak aylak dolaşarak aradı bir dostum ışığı, ben evimde sıcak çorbama daldırırken kaşığı. Birbirimizi karanlık kamufle etmişti ve durum kötüydü. Diğerlerini ışıklar bronzlaştırdı, tenler ölüydü. Birisi kalbini tâmir ettirdikten sonra hiç ağlamadı. Diğer dostum son yediği kazıktan sonra hiç konuşmadı. Derler ya, ağzını bıçak açmadı, diğer dostum Hakk'a karşı geldi beli bir daha doğrulmadı.

İÇİMİZDEKİ YALNIZLIK bazı sözcükler yaralı doğmuştur. İyileşmez.

Sonra herkes kendi dünyasına daldı.

Zahmum gibi acır yüreğim şol zaîfe kim
Yahyâ gibi öle gide bir acır olmaya

Kimileri "ne çok kendinlesin, kendine acıyorsunu" çarptılar suratıma. Eğlendirici değilsem, kapkaranlığıma dayanamıyorlar. Verdiğim zekat yetmiyor mu? Söz bıçkınlığım? Alsanıza acımı siz de dev dalgalar biraz koynunuza? Soğuksunuz. Buzsunuz, benden beter!

En tehlikeli insan tipi, Yalnızlığı geçene kadar sizinle olan, Sonrasında kendi yoluna bakan, İnsan tipidir.

Yalnızlık bazen yaratıcılığımı güçlendiriyor. Bir bardak şarap daha içip kendinizi daha kötü hissediyorsunuz. Acı çekmeden sanat yapılmaz. Sanat acıyı dengelemek için vardır.

Sözcükler bile bırakıp gidiyor sizi, bu kadar kötü işte.

Topluma birkaç günlüğüne teslim olan onurlu bir insanın hissedeceği duygu acı ve hüzündür. Bunun sağlayacağı tek fayda, kendi köşesine çekilip yalnız kalmayı sevdirmesi olacaktır.

*Uzun, yüksek sesle bir çığlık atabilir miydim!, Oh, çok acıtıyor! Birisi biliyor mu?

Neden? İnsanoğlunun tamamı da yardım sever değil ki. Pek çoğunuz kendinize bile yardım etmiyorsunuz. Ve birbirinizi gerçekten incitiyorsunuz.

Hayvan olmak istiyorsan olabilirsin elbette. Bunun için insanlığın acılarına sırt çevirmen ve yalnız kendi postuna özen göstermen yeterli.

Yalnızlık, zayıf bir kişi için yeryüzündeki en dayanılmaz acıdır...

Birbirimize o denli yabancılaşmışız ki, hiç kimse birbirine bakmıyor, dokunmuyor, birbirini tanımıyor artık.

Hayvan olmak istiyorsan olabilirsin elbette. Bunun için insanlığın acılarına sırt çevirmen ve yalnız kendi postuna özen göstermen yeterli.

O denli yaraladılar ki beni, kitaplara sığındım, içime kapandım.

Benim ne acılar çektiğimi kimse bilemez. Ama bu hep böyledir. yanıp yakılmayana kimse acımaz.

Acılarımın saltanatını sürdürüyorum.

Bir süre sonra insan sadece kendini düşünmeye başlıyor.

Bizim hayallerimiz vardı, içinde tek başına yaşadığımız. Bizim acılarımız vardı, kalbimizde tek başına çektiğimiz. Bizim ölümlerimiz vardı, tek başına ve yakışıklı. Hayallerimiz, acılarımız ve ölümümüz hepsi tek başına, hepsi yalnız.