Biri, saksımızı çiğneyip gitti. Biri, duvarları yıktı, Camları kırdı. Fırtına gelip aramıza serildi. Biri, milyon kere çoğaltıp hüzünleri Her şeyi kötüledi, Bizi yaraladı... Biri şarabımızı döktü, Soğanımızı çaldı. Biri, hiç yoktan vurdu, Kafeste garip kuşumuzu! Ciğerim yanıyor, Yüreğim kanıyor... Solmasaydı gülümüz böyle!

Bir şey gerçekten bittiğinde, her şey bitmiş gibi gelmez mi insana?

Evet, ben buradayım ama düşlerim gitti.

Göklerde, umutsuzluklarla sızlanan soluklar vardır. Gece, loşluğunun içinde kefenler getirerek ta yükseklerden iner.

Karanlıkta aylak aylak dolaşarak aradı bir dostum ışığı, ben evimde sıcak çorbama daldırırken kaşığı. Birbirimizi karanlık kamufle etmişti ve durum kötüydü. Diğerlerini ışıklar bronzlaştırdı, tenler ölüydü. Birisi kalbini tâmir ettirdikten sonra hiç ağlamadı. Diğer dostum son yediği kazıktan sonra hiç konuşmadı. Derler ya, ağzını bıçak açmadı, diğer dostum Hakk'a karşı geldi beli bir daha doğrulmadı.

Artık demir almak günü gelmişse zamandan, Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan... Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol... Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol... Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli... Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli... Biçare gönüller!.. Ne giden son gemidir bu... Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu... Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler... Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler... Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden... Birçok seneler geçti dönen yok seferinden...

Aydınlığı, içinde taşımaya bak. İşte, o zaman karanlıkta bile yolunu bulabilirsin.

Birileri gidiyor, dönmüyordu; birileri ölüyor, bulunmuyordu.

Bir şeyin zaten kırılacağını biliyorsanız, kırılması sizi şaşırtmaz ve üzmez. Bir şey yok olduğunda paralize olmak yerine bir süreliğine hayatınızda olmuş olduğu için minnettar olursunuz.

Her şeyin bir yerde sonu vardır ve karanlığın yalnızlığı birisine aittir.

Keşke. Ah bir anlamı yoktu. Her şeyi kaybetmiştim.

Mesele kaybolmak değil, yolunu tekrar bulamamak.

Her sabah bir sayfa daha eksilip gidiyor ömrümden. Gönlümün yıkıntılarında can çekişiyor umutlarım.

Karanlığın sonu yoktu, mutsuzluğumu ve özlemimi de içine alan bir sarmal gibi ilerliyordu. Sanki bir kara delikte yürüyor ve bir hiçe dönüştürülüyordum.

Geçmişe bakarken her şeye rağmen, içimde derin bir hüzün duymaktayım. Değişen dünya ile beraber kaybolan yıllarda yalnız gençliğimiz değil, sevdiğimiz hemen her şey yok olup gitti. Bu dünya bizim dünyamız bile değil artık.

Gitti işte... Herkesin gittiği gibi.

Karanlığı yudumladım, yutkundum ve içinde boğuldum.

Karanlıkta ona doğru haykırıyorum ama sanki hiç kimse yok orada.

Sokaklarım koyu karanlıktır. Koyu karanlıktır düşlerim. İşte bunun için hüzün çökmüştür yüreğime, Aydınlıkta pek belli olmaz gülüşlerim.

Bu kara gece, Penceremizden çamur gibi akmalı.