Türkiye'nin geleceği çelikten yoğruluyor; belki biz olmayacağız ama bu çelik aldığı suyu unutmayacak.

Kimse bilmez bir ömür sürüklendim. Her sabah yeniden ümitlendim. Bakıp aynaya ne sözler verdim.

Bir gün mezarlarımızda güller açacak ey halkım, unutma bizi... Bir gün sesimiz hepinizin kulaklarında yankılanacak ey halkım, unutma bizi.

Bizim yaptığımız, betonda yetişen bir gül olmaya çalışmak.

Devrim, dünyanın hemen her köşesinde dalgalanmalar, yanıp sönmeler, fırtınalar. Devrimin alevlerini beslemek için kütükler haline gelelim.

Belki de fırtınalı çağıran direkler, anda, rüzgârla gelecek ölümü bekler, o zaman ne yelken, ne ümit... Ama sen yine kalbim, gemicilerin şarkılarını dinle.

Bir şansı olduğunu düşünmeyin. uzun vadede bu savaşı kazanacağız!

Yaşıyorsak, hala umut var demektir.

Gerekirse bir iğne ile bin kuyu kazacağız. Ama muhakkak ki suyu gün yüzüne çıkaracağız.

İnsan iki ucundan yanan bir mum gibi olmalı!

Hayvan hakları hiç bir zaman gerçekleşmeyebilir. Ancak, insan haklarını tanıyan ve değer veren bir toplumu zayıf, haklarından mahrum bırakılmış bir toplumda koruyan bir toplumda, Hayvan Hakları daha da gelişmekte olan bir şansa sahiptir.

Her ümidi kaybetmiş olabilirsin... Bütün dünya seni terk etmiş, sana düşman kesilmiş olabilir. O şartlar içinde dahi vazifen ümitsizliğe düşmemektir. Muhtaç olduğun kudret damarlarındaki kandadır.

‘Yanmak’, gökbilimcilerin yazgısıdır. Üzerinde çalıştıkları yıldızlar, gökadalar en soğuk olanından en sıcağına dek yanar; gözlemevleri yanar; iğrenç bir zorlamayla engizisyon önünde diz çöküp pişmanlığa davet edilirler, yürekleri yanar; kafaları kazınır zindanlara atılırlar, hem kendileri hem de yakınları yanar. Yazgısı yanmak üzerine çizilmiş olan gökbilimciler, bir anlamda üzerinde çalıştıkları cisimlerin yazgısını öykünürler. Ancak bu, bilinçli, kendini ‘tüketici’ bir öykünmedir.

Bir muma üfleyebilirsin
Ama bir ateşe üfleyemezsin
Bir kere ateş tutuştuğunda
Rüzgâr onu daha yükseğe iter.

Karanlıkları bağlarıyla ateşe atıyoruz

Açıklamak, değiştirmek için dünyayı, birlik, umut, kavga gerek insanlara.

Ülken için bir mücadeleye girmediysen, sen öldüğünde de hiç yaşamamış olacaksın.

Büyük bir virüs salgınının yaşandığı günümüzde, bütün dünya ile birlikte ülkemiz, çetin bir imtihandan geçiyor. Meselenin ciddiyetinin farkında olan herkes, üzerine düşen tedbir ve vazifelere riâyet ederek, bu salgının bir an evvel ortadan kalkması için seferber olmuş durumda. Fakat bu büyük mücâdelenin en ön cephesinde, büyük bir risk altında, gece-gündüz demeden, cansiperâne mücâdele eden sağlık çalışanları bulunuyor. Kendilerine, bu fedakârca gayretleri sebebiyle minnettârız, şükran borçluyuz.

Özgürlük adına lime lime kesilmeye, işkence çekmeye, hatta ölmeye razı insanlar tanıyacaksın. Umarım onlardan biri olursun.

Kimileri derler ki intihar bir irade işidir. Ben buna inanmıyorum. İntihar bir iradesizliktir. Dünyadaki güçlükleri yenebilen, o iradeyi gösterebilen kimse kolay kolay ölüme razı olmaz. Ölüme razı olan, hiçbir şeyle cedelleşmeyen, bu savaşta bütün ümitlerini kaybeden kişidir. O ümitleri kaybetmek için de, insanın, kendisini dünyaya bağlayacak hiçbir şeyi olmamalı. Ne para, ne pul, ne aşk, ne muhabbet, ne şeref, ne namus.