Birçok insan için, hayatım boyunca çocukluğumda kaldım demek, masum kaldım ve her şey çok güzeldi, anlamına gelir.

Kâğıt şapkaları ve tahta kılıçlarla dört yaşındayken hepimiz General'iz. Sadece bazılarımız bundan asla büyümez.

Ne çare ki çocuklukta en ehemmiyetsiz sayılan şeylerin ihtiyarlığın eşiğinde insanın kendisi için büyük bir kıymet kazanacakları, hatta az çok tarih değeri alacakları hatıra gelmiyor.

Çocuklar kendi hayal güçlerine inanılmaz derecede güveniyorlar. Çoğumuz büyüdükçe bu güveni kaybederiz.

Çocukluğunu tam yapmamış insan, kolay kolay tam bir insan olamaz.

Sahici olan, yani çocukluğumuzda hayalini kurduğumuz hayat. Sahte olan, yani yetişkinliğimizde başkalarıyla paylaştığımız hayat.

Çocukluk öldüğünde geriye kalan cesetlere 'yetişkin' adı verilir ve bunlar cehennemin kibarca söylenişi olan 'toplum' daki yerlerini alırlar.

Bazen insanlar kendilerinin de bir zamanlar çocuk olduklarını kolaylıkla unutu veriyorlar.

Türk aydını, Türk tarihinin ürünüdür (*). Türk tarihsel eyleminin çocuk kalmış çocuğudur. Bu haliyle hem sevgi kaynağıdır, hem endişe. Güzelliği çocukluğundadır; hep sevilmeli. Endişe verici yanı ise hep çocuk kalmasında. Çocuk ne kadar güzelse, çocuk en büyük sevgilerin objesi olsa da, çocuğun hep çocuk kalması sürekli bir üzüntü ve endişe kaynağıdır. Türk aydımnın hep çocuk kalması ise, başka nedenlerle birlikte ancak pek önemli olarak, Türk aydınının düşün ile eylem orasında bir kimyasal bileşim kuramamasından kaynaklanıyor. Çok büyük bir doğallıkla; aydın bir düşünsel sığlıkta büyüyemez.

Size doğrusunu söyleyeyim, yolunuzdan dönüp küçük çocuklar gibi olmazsanız, Göklerin Egemenliği’ne asla giremezsiniz. Kim bu çocuk gibi alçakgönüllü olursa, Göklerin Egemenliği’nde en büyük odur. Böyle bir çocuğu benim adım uğruna kabul eden, beni kabul etmiş olur. Ama kim bana iman eden bu küçüklerden birini günaha düşürürse, boynuna kocaman bir değirmen taşı asılıp denizin dibine atılması kendisi için daha iyi olur. İnsanı günaha düşüren tuzaklardan ötürü vay dünyanın haline! Böyle tuzakların olması kaçınılmazdır. Ama bu tuzaklara aracılık eden kişinin vay haline!

Size doğrusunu söyleyeyim, yolunuzdan dönüp küçük çocuklar gibi olmazsanız, Göklerin Egemenliği’ne asla giremezsiniz.

Yaşama karşı çocuklaşırken ilerler yaşım.

Hayattan ders alsaydık tarih tekerrürden ibaret olmazdı ama ne yazık ki biz hafıza kaybı yaşayan bir toplumuz.

Çocuktuk, başka bakardık Dünyaya Yaşam bu ya büyüdük.

Unutanlar, unutanlar

Yaşlılık, derin bir iç çekiş, yanılmış bir çocukluk olmasın.

Aslında 12 yaşına kadar çok içine kapanık ve uslu bir çocuktum. Araba kazası geçirdim, onunla alakalı olabilir. Sonra bir haller oldu bana.

Eğitim adına öyle boş şeyler, anlamsız dersler aldım ki,çocukluğum, gençliğim cehalet içinde geçti.Buna,bir de parasızlık ekleyin.

Acaba, doğduğu günden beri, bir defa olsun, hiçbir şeye güldü mü?

Ben küçükken Superman'i örnek alırdım. Benle onun arasında birçok ortak nokta olduğunu düşünürdüm. O, her zaman telefon kulübelerine gidip bütün kıyafetlerini çıkarırdı.