Asıl trajedi insanın ölümü değil, "diye düşündü." Nasıl yaşadığı.

Ne zavallı bir görüntüsü var şu insan hayatının! Her gün, her gün gülünç denecek kadar dar bir hareket alanında hep aynı çabalara girişmek!

Beyni en çok yoran şey monotonluktur. Hayatınızı ne kadar renklendirirseniz, beyninizi o kadar dinlendirirsiniz.

Yüce Tanrı'nın bize sonlu sayıda kalp atışı bahşettiğine inanıyorum ve kendiminkileri sokakta bir aşağı bir yukarı koşarak harcarsam enayiyim.

Rutine dönüşen her şey sıkıcıdır.

Zevke adanmış bir yaşam kadar zevkli bir şey düşünemiyorum.

Ne kadar küçük ve tesadüfi görünse de, hayatınızı nasıl yaşadığınızı bir şeylere bırakın.

Hep aynı şeyi, aynı değişmesi imkansız şey, her zaman...Seneler geçer, seneler birbiri üstüne yığılır, gençler ihtiyar olur, ihtiyarlar ölür, ve insanlar eker, ayirik kökler, bağ budar, kükürt saçar, mahsul kaldırır ve bağ bozar...Daha sonra? Daima ayını şey!!!

Hayatımı bir roman gibi yaşamayı seviyorum.

Hangi yaşta ölürsek ölelim, tamamlanmamış cümlelerimiz olacak.

Yoğun bir hayat boşa harcanmış bir hayattır.

Dünya sürekli aynı yörüngede döner ama günler hep farklıdır.

Sizi bilmem ama ben her sabah ayakkabılarımı bağlamak için eğildiğimde "Tanrım yine mi?" diye geçiririm içimden (Kaptan yemeğe çıktı ve tayfalar gemiyi ele geçirdi kitabından)

Hızlı bir yaşam sürenler hayatlarını da hızla tüketirler. Erdemli bir yaşamsa asla sona ermez.

Ömürler yetmiyor ve hep, eksik kalıyor bir şeyler.

Türkiye'de ne eksik bugün? Kültür hayatı. Kurmamışız.

Bakacağım tek yön önüm, doğru rotayı izler gözüm. Rüzgâra emânet sözüm, hasretlerle yandı gönlüm. Yalnızlığım kalbime zulüm, korkutmakta her an ölüm. Ben bir pembe diziyim, her günüm bir bölüm.

Bir düş kurdum bin düşündüm düştüm ben. Düştüğüm rüküş düşlerden düşe düşe bî-hâl oldum ben. Var gücümle savaşıp çatışmaktayım. Yabancılık çekerek alışmaktayım. İşte onlar; yaban insanlar... İşte onlar, meyvelerime sapanla taş atanlar. Ağızları lâğım, dilleri kahverengi. Bulunamaz Sago'nun dengi, beni anlaman için gerek biraz bilgi. İlim ilim demek, kendini bilmek demek. Hayat demek değildir sabah, öğle, akşam yemek yemek. Bilekle gelen emekten yemekse hüner demek, bunun için savaş gerek! Hep taarruz var. Hep zarar muharrebelerime katıl bak, kolay mı, zormu hayatım. Ummadığım taşlar başımı yarar, budur maruzatım. Ey zaat-ı pâkım, sübhâniyem; ilhâmına muhtâcım. Dayanmak davranmaktan zor!

Makam arabalarna yol ver geçsin, emri vâki olmuş her yolcu. Açılan çenelere çekici ver çaksın, yazılı kuralların kuramları aştı. Parmakları kırılan bu yazar yılmadı, kaç yazar âlim olsan? Amacını yamacında boğarak yok oldu Sezar, dedelerin toprak oldu bak orada mezar... Yalanla savunan dürüstle tanıştı, tekmeyle kovulan kiniyle yarıştı, paradan uzak olan silahla tanıştı, hayatla darılan ölümle barıştı.

Canımı yolda buldum, tuttum kolundan evine soktum.