Bu çocukluğun var ya, hiç yitirme onu, bazıları yitirmezler. Sen öyle bir çocuğa benziyorsun. Korun.

Dünyayı yeniden çocuk gözüyle görmek için, otuz yıl uğraştım...

Dünyayı yeniden çocuk gözüyle görmek için, otuz yıl uğraştım...

Çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi! Yiten bu işte.

Çocuklar gibi olabilse insan!

Ah varya o saflık, belki seni de eder aflık.

Dünyadaki herkes bir zamanlar çocuktu.

Çocukken oynadığımız zamanlara gitmek isterdim ama işler değişti.

Küçücüktüm, ufacıktım, Bir dilenci kraldım, çok yürüdüm, çok acıktım. Kalbim sızlar, yüzüm gizler, Bir tren camından, dünyayı gördüm, Haline üzüldüm.

İnsan çocukluğunu gözleri ve dişleri birbirinden ayrıldığında kaybeder.

Dürüst bir insan daima çocuk kalır.

Beyin olanca gücüyle ilerlerken, cinsel sistemlerin korkunç etkinliği daha uykuda olduğu için çocukluk, hayatımız boyunca özlemle geri dönüp baktığımız masumiyet ve mutluluk dönemi, hayatın cennetidir, kayıp cennet.

O güzel pişmanlık hissi çocuklukta kaldı. Şimdi nerede?

Birçok insan için, hayatım boyunca çocukluğumda kaldım demek, masum kaldım ve her şey çok güzeldi, anlamına gelir.

Kâğıt şapkaları ve tahta kılıçlarla dört yaşındayken hepimiz General'iz. Sadece bazılarımız bundan asla büyümez.

İlk hata saflığın, fakat sonrakiler suçun ürünleridir.

Pamuk gibiydi bembeyazdı ekmek.

Çocukluk saflığını kaybetmeyen adama, büyük adam denir.

Dünyayı bir çocuğun gözlerinden görmek düşüncesini sevdim.

Çocukluk iyi de geçse, kötü de geçse cennettir.