Cinsel eğilimlerin temeli hazdır. İnsan sevince aptallaşır. Aşk yoktur, libido vardır. Bir objeye duyulan sevgi, ona sahip olma isteğinden gelir. Hiçbir erkek birlikte olmak istemeyeceği bir kızla yakın arkadaş olmak istemez. İnsan mutlu olmak ister; bu yüzden berbat haldedir.

Zevk elde etmeye çalışmak, acıdan kaçınmak organik dünyanın genel gerçeğidir. Hatta yaşamın özü budur.

Hayat bize mutlu olma şansı vermedi sevgili.

Mutluluk, bilinç susuncaya değin, belleğinden avuntu çıkarabilenlere özgü olsa gerek.

Gerçek ihtiyaçlar olmadan, gerçek hazlar olmaz.

Hakiki bir ihtiyacın olmadığı yerde hakiki bir hazzın var olması söz konusu olamaz.

Ne acılar bekliyor daha pusuda mutluluk umuduyla yaşayan zavallı insanları.

Öyle bir şeydir ki bu kibir, insanı kendi elindekiyle değil başkasının sefaletini görerek mutlu olmaya iter.

Yalanlarımız güzel, inanması zevkli.

Kendini hafifçe korkutma ve öylece tutmayla, şiddetle korkarak ondan kurtulmanın verdiği bir mutluluk vardır.

Haz içinde kalmak değil genel bir tatmin içinde olmak önemlidir.

Herkesin bir mutsuzluk ve ona eşdeğer bir mutluluk kapasitesi vardır.

En somut haliyle mutluluk dokunduğumuz koktuğumuz tattığımız şeyler üzerinden gelir.

Kişi kendi mutluluğuna katlanabilmek için, bir başkasının acısını taşıyabilmeli.

Keder doğuran hazdan kaç.

Doğarken ağlatırsın kader yazdıran dünya. Bir defa gülmek için candan bezdiren dünya.

Zevklerin binlercesi bir acıyı telafi edemez.

İnsanın olası mutluluğunun ölçüsü bireyselliğiyle önceden belirlenmiştir. Özellikle, zihinsel gücünün sınırları yüksek bir hazzı alma yeteneğini sonsuza dek belirlemiştir. Bu sınırlar darsa, dışarıdan gelen tüm çabalar, insanların ve şansın onun için tüm yaptıkları o kişiyi sıradan, yarı hayvansı insani mutluluğun ve hoşnutluğun ötesine geçiremezler. O kişi duyusal zevklere, rahat ve keyifli aile yaşamına, düşük bir dost canlılığına ve kaba saba bir zaman öldürmeye bağlı kalır.

Doğuştan gelen tek bir yanılgı vardır. O da mutlu olmak için burada olduğumuzu sandığımızdır.

Aristo’nun dediği gibi "Mutluluk kendine yetenlerindir." çünkü mutluluğun ve hazzın tüm dış kaynakları, doğaları gereği son derece güvenilmez, nahoş ve geçicidirler ve rastlantıya bağlıdırlar.