Şiir

Tarihi Selimiye kışlasının bir odası ve kışlanın bir odası, Derin bir rutubet kokusu yayılıyor etrafa. Oda ama ne oda: Hücre hücre… Kapısına kilit vurmuşlar. Burası Türkiye, Mozambik, Angola, Endonezya, Brezilya. Güneşi göremeyenler diyarı, Tutsaklığın kapısının demir parmaklıkları önünde Mehmed’i yükseltmişler bacım mehmedi. Nöbet değişiyor, şimdi kapının önünde bir siyahi var. Mozambikli galiba. Yanında iki nöbetçi daha var. Endonazyalı bir emekçi oğlu emekçi biri, Öteki de Mozambikli yedi göbek köle çocuğu… İşte hayatın diyalektiği. Saat 23.00 hücremde sivri sinekler, Oligarşinin türküsünü söylüyorlar hep bir ağızdan, Ve bir adam avazı çıktığı kadar başlıyor bağırmaya. Sesler yükseliyor. Ve bir koro, hep bir ağızdan özgürlüğün marşını söylüyor. Sineklerin vızıltısı duyulmuyor atık. Genç adam hayretle etrafına bakıyor. Yanında Hasan Tahsin, Hüseyin, Sinan, Alp ve daha niceleri… Bu hücre kalabalık bacım, kalabalık. Asya'nın, Afrika'nın, Amerika'nın devrimcileri, Ve bütün mazlum uluslar bu hücrede. Marş bitiyor, hava yine ağırlaşıyor. Sinirler bozuk, herkes sıkıntılı. Sivrisinekler oligarşinin türküsünü çığırmaya tekrar başlıyorlar. Hüseyin, Sinan, Alp, Che, Pera’da ve Benerci'nin dudaklarında sıkıntılı ve acı bir tebessüm... Emekçiler üzgün, kölelerin boynu bükük. Sivrisinekler memnun ve neşeli… Bekliyoruz, ne zaman kesilecek bu vızıltı? Bekliyoruz, sıkıntılı, sinirli ve mutlu. Bir bekleyiş bu… Hepimiz biliyoruz ki repertuarları bitiyor sivrisineklerin.

Hindistan’ın Kalküta şehrinde Benerci kendini vurdu. Türkiye’nin İstanbul’unda, Hüseyin’i vurdular. Perde değişiyor. İzmir kordon boyu Hasan Tahsin’i vurdular. Bolivya’da Guevara kanlar içinde Pera da param parça. Çho to Vietnam’da kıvranıyor. Of bacım off Bitsin artık bu kıyım. Orfe güneşi çağırıyor ve THKC 1971 ilkbaharında eyleme geçiyor. Burası Sao Paulo Karanlığın, loşluğun, ezikliğin diyarı. Orfe karanlıklar tepesine oturmuş, Gitarı ile güneşi çağırıyor. Güneş tutulmuş… Her taraf simsiyah… Orfe gitarı ile güneşi çağırıyor. Yalnız Orfe, garip Orfe, yiğit Orfe. Sao Paulo tepelerinde doğacak güneşi Orfe göremeyecek, Biliyor bunu Orfe, yine de güneşi çağırıyor. Karanlığın yedi başlı ejderi, Orfe’yi parçalıyor. Orfe artık güneşte… Güneş tutulması sona eriyor. Sao Paulo halkı samba yapıyor güneşin altında. Orfe rahat, mutlu ve kıvançlı güneşten gitarı ile tempo tutuyor Aydınlığı kutlayan Sau Paulo halkının sambasında.

O yürür güzellikte gecesi gibi Yıldızlı göklerin ve bulutsuz iklimlerin, Ve en iyi olan şeyler bütün karanlığın ve aydınlığın içinde Birleşir onun görünüşünde ve gözlerinde, Böyle yumuşatır o hassas ışığı Cennetin gösterişli güne vermediği.

Kaostan / sanata / Bir yol izledim / Arzu at / Depresyon araba / Yelken açtım kuğu gibi / Bir kaya gibi battım / Ama zaman çoktan geçti / Geride kaldı gülünçlüklerim / Sayfam çok beyazdı / Mürekkebim çok sulu / Gün yazıya dökemedi / Gecenin çiziktirdiklerini

Tufan geliyor / her vadiyi saracak / her çatıyı kaplayacak / birazdan / beden boğulacak / ve ruh serbest kalacak / tüm bunları yazıyorum / ama yok kanıtım.

Eğer sözcüklerin arasında / boş bir yer varsa / ya da harşerin içinde / bir dönüş bahçesi / lütfen yerleştir adımı oraya…

Partizan
Ne bir sır
Ne bir gizemdir
Bir bilseniz kardeşler
Ölesiye güzeldir.
Bir sevdadır O
Kalbimizin derinliklerinde
Hemi de
Öyle bir sevda ki
Yedi başlı devlerin
Beylerin bankerlerin
İğrenç işkencecilerin
Kalbimizin derinliklerinden sökemediği
Bir kara sevda
Umuttur O
Yarınımızı süsleyen
Güçlü ve eğilmez
Kaya gibi dimdik
Kan
Barut
Ve ateş ortasında açan bir çiçek
Yediveren bir güldür O
Dağların doruklarında yanan
Tek bir ateştir.
Güneştir O
Bizi ısıtan
Zalimi yakıp kavuran
Silahtır
Düşmanı canevinden vuran
Işıktır yolumuzu aydınlatan
Partizan
Bedrettin'in düşüncesi
Köroğlu'nun savaşçılığı
Pir Sultan'ın kararlılığı
Kawa'nın sabrıdır
Ferhat'ın aşkıdır
Dağları delen
Ahmet'imin kurşunu
Zeki'min ödüdür
Hem ölü
Hem diridir O
Bedeninde kızıl güller taşıyan
Ölürken bile yaşayan
Kıvılcımdır
Bozkırı tutuşturan
Bakmayın şimdi
Boynunun büküklüğüne Onun
Ne bir Eylül fırtınası
Ne bir karakış
Ne de bir bahar dolusu
Solduramaz onu
Çünkü
Habire sulanıyor O
Şahdamarlarımızdan akan
Şarıl şarıl kanlarla
Onu görmek mi istiyorsunuz?
Göğe bakın
Çakan şimşektir
Sayamayacağımız yıldızdır O
Suya bakın
Yüzen balıktır
Bil cümle hayattır O
Göremediniz mi?
Kendinize bakın
Sizsiniz
Halktır O

Bilmem nasıl başlamalı?
Ne demeli,
Nasıl etmeli, Gulasor?
Dün gece yoldaydım,
Arka koltukta kırk numarada
Dimdik uyuyamadım.
Akıp giden arabanın seyrine uyan
Düşlerimi anlatmak istiyorum sana...
Geleceğin düşü ne kadar güzel,
Ve ne kadar ince...
Düşlerim, kıpırdayan, daldan dala konan
Bir serçenin canlılığını, kıvraklığını
Ve hareketlerindeki karmaşıklığı andırıyordu.
Ama bu düşler hayal değil!
Olacak ve olması gerekenin beynime yansımasıydı.
Bazen, en barbar gericiliğin, zülmun ve acının
Özgürlük türkülerini dindiremediği
Munzurun, Torosların doruklarındaydım.
Ateşler yakılı, mavzerler çatılı
İçimdeki ateşle, doğanın o dondurucu soğuğu
Birbirine karşı savaşıyor.
Nöbetteki yoldaş da
İnceden inceye bir türkü tutturmuş:
“De lori, lori, berxamın lori“
Bir iç geçiriyorum derinden,
Nedendir bilmem
302 Mercedesin artan hızına uyuyor düşlerim.
Bir baskındayım bazen,
Elimde dünya gericiliğine kan kusturan
Halkların silahı!
Kendimi yivle set arasında dönen,
Ve döne döne düşmanın ciğerlerini dağlayan
Kızıl kurşunlarda hissediyorum.
Toroslardan geçiyoruz.
İnce Memedi düşünüyorum.
Kel Abdi'yi, Memedin gün batmadan
Anafartaları aşan kanatlı atını,
Hatçe'ye olan aşkını...
Sonra,
Sonra, sen geliyorsun aklıma,
Seni düşünüyorum Gulasor!
Al yanağını,
Bal dudağını
Zülüf saçını,
O minicik yüreğini düşünüyorum.
Bildiğin tek Kürtçe cümle geliyor aklıma:
“Ez buka Kurmancanım“
İçin için gülüyorum...
Uyumuşum, çok kısa bir süre,
Şimdi buradayım...
Anandan aldım haberi, yakalamışlar seni.
İçim buruk, yüreğim çok daha katı.
Üzülmedim diyemem, üzüldüm.
Ama, yanıp yıkılmadım...
Bilmem, biliyor musun?
Düşman zindanda yenilmez diye düşünme hiç,
Hatırla İbrahim'i,
Mehmet Zeki'yi,
Orhan'ı!
Daha kurumadı Cihan'ımızın kanı
Haykır sancağımızdaki kızıl şiarı!
Açıktan olmasa bile,
İçten içe:
"Gerillalar Ölmez, Yaşasın Halk Savaşı!"
Sana diyeceğim şu ki:
Sen olmasan da, olur.
Ama,
Olmanı istiyorum Gulasor

O yürür güzellikte gecesi gibi
Yıldızlı göklerin ve bulutsuz iklimlerin,
Ve en iyi olan şeyler bütün karanlığın ve aydınlığın içinde
Birleşir onun görünüşünde ve gözlerinde,
Böyle yumuşatır o hassas ışığı
Cennetin gösterişli güne vermediği.

Senin yumuşak kanatlarının altında.

Her kişi bir kardeş olur,

Geleneksel haşinliğin böldüğü

Mest olmuş bir kardeşlikle birbirimize bağlanarak.

Senin göksel kutsal evine

Ateş sarhoşu bizler giriyoruz,

Sen, güzel ve Ferah Yer’in kızı!

Ey neşe, sen, güzelliği tanrısal ışıltının,

Yalnız bir yaşamı sürekli aradım. (Dere, tarla ve orman tanıktır buna) / Işığın yolunu bulmamda yardımı dokunmayan / O budala kafalardan kaçarak.

Amor’un benimle, benim onunla / Döğüşmeden, çekişmeden sonunda / Gideceğim bir yol bulamıyorum.

Kimseler bilmesin diye halimi / Kendim kendisini böyle savunur; / Dışımdan içimin hali okunur / İçim alev alev, içim besbelli.

Kırlardayım, yalnız ve düşünceli / Yürüyorum, yavaş, ölçülü, ağır / Kumlarda belki insan izi vardır, / Üstlerine basmadan yürümeli.

Gökte bir ruhtu o, bir canlı güneşti. / Öyle gördüm ben; öyle değilmiş şimdi. / Yay gevşemiş, ne çıkar, yara gitmez gönülden.

Yürüdü mü yerden kurtulurdu sanki, / Melekler öyle yürüse gerek; sözleri / Bir başka türlüydü insan sözlerinden.

Bir iyilik sarardı yüzünü bazen, / Bilmem, belki bana öyle gelirdi; / Ben, o sevdadan can atan deli / Nasıl yanıp tutuşmazdım o zaman.