#yaşam mücadelesi

Hayat söndürülemez, onun kendiliğinden sönmesi lazımdır. Tabii bir surette bitmesi lazımdır. Ne ümitsizlik ne cesaretsizlik ne de kin onu söndürmemelidir.

Nasıl ölmedim, nasıl ölmüyorum kendim de hayret ediyorum.

Fakat toprağın üstünde koşan ,onun üstünde beş on para kazanmak kaygısıyla dönüp dolaşan insanlar ne tuhaf mahluklardı..

Bir insan kaç kez dibe vurup da yaşamayı sürdürebilir?

Tüm hayvan topluluklarında dayanışma, burjuvaların bizi iyice aptallaştırmak için her türlü nakarat biçiminde erdemini övdükleri yaşam mücadelesiyle karşılaştırılamayacak kadar önemli bir doğa yasasıdır.

Acı her şeye ağır basıyor. Bazen bir saat daha yaşayamayacağımı düşünüyorum. Bunu görmezden gelmeyi telkin ediyorum kendime.

65 yaşındayım, ölsem gözüm açık gitmez. Gençler yaşasın, onlara bir şey olmasın. Benim hayatla olan maçım ortada.

Gülmenizi kısıtlayan o şeylerin adı toplumsal baskı olabilir, aile terbiyesi (!) olabilir, yerleşik ahlak (!) anlayışı olabilir, bireysel eksiklikler, çekingenlikler ya da kimi üzüntüler, sıkıntılar, yoksulluklar, problemler olabilir... Bunlarla boğuşurken bile gülmeyi unutmamaya çabalayın.

Ya paralayıp yiyeceksin; ya paralanıp yeneceksin. İşte hayatın bir takım ahlak çiçekleriyle örtülen gizli anlamı!

Bütün canlılarda kör bir nefisle doymaz boğaz vardır. Bütün boğuşmalar, birbirini öldürmeler bunun üzerine olur.

Yorgunum ölüler kentine ayak bastığım günden beri.

Dünyada, öleceğini bilerek yaşayan tek varlık insan. Bunu ötelemeyi de beceriyor insan. Hastalıkla, bu gerçekle yüzleşmek durumunda kalıyorsunuz. İki seçeneğim vardı: Ya acıya katılıp, kendimi yok etmek; ya da yaşama dört elle sarılmaktı. Ben, içimdeki “Tanrısal” güce sarılıp, sonuna kadar yaşamayı seçtim.

Gerçek hayatta acı çeksen bile ölmemen gerekir.

İnsanların normal, ''sıradan bir yaşam '' kurabilmek adına denemeyecekleri şey yoktu.

Türkiye'de evine alın teriyle, namusuyla ekmek götürüp ailesini doyuran her ana-baba kahramandır.

Ölebileceğimi düşündüm. Ama sonra dedim ki, "Diğer insanlar bu tür şeyleri yapmışlardı." Gözlerimi kıyıdaki ışıklara diktim ve yüzmeye devam ettim.

Hayatta kaldığıma inanamıyorum.

Bir insan narkoz almadan, kesilip biçilecek yerini uyuşturmadan kendini kendi eliyle ameliyat eder, bunu da ölmeden başarırsa, insanoğlu için yaşamın en güç yanını, adı yapayalnız olmak denen şeyi de başarır.

Ölüm bazen o denli çabuk gelmiyor. Ölümle savaşmak gerekir.