#unutmak

Duygulu olaylar konseri içinde kendini unutmak önemlidir.

Bilinç onun farkına vardığı ana kadar hiçbir suç unutulmaz.

İnsanın vicdanı hatırladığı müddetçe hiçbir hata unutulmuş değildir.

Unutulan düşünceler nereye gider?

Unutulmuyor deme sakın, unutanlar var.

Sıradan izler bırakır en tutkulu aşklar.

Affetmek büyüklük, unutmak alçaklıktır.

Bir insanın kötü bir karakter özelliğini unutmak, güçlük ile kazanılmış parayı sokağa atmak gibidir.

İyilik belki unutulur ama ölmez. Kötülük ölür ama unutulmaz.

Bir yığın insan gördüm, günlükleri dolabında gizli saklı. Kendiyle mektuplaşan ya da kendiyle konuşan. Dününü unuttu hepsi. Günler günlüklere küstü ya da günlük yazara kara kara önlük giydi, son mektup kalbine sıktı.

Kendinizi unuttuğunuz yerden daha karanlık bir köşe yoktur içinizde.

Halk sevginin veya alâkanın objesini ortadan kaldırmakla meseleyi kestirme halledeceğini sanır ve sevdiğini öldürür. Biz meselenin dışarıda değil, içimizde halledilebileceğini daha çok anlarız. Çünkü dâva yalnız sevgili ile kendimiz arasında değil, hattâ senin meselende olduğu gibi hiç değil, asıl dâva kendimizle kendimiz arasındadır. Sevgiliyi dışarıda öldürmek neye yarar? İçimizde yaşadığı müddetçe, biz sadece bir şeklin katili olmakla kalırız. Onu içimizde öldürebilmeliyiz. Unutmak budur. Tereddüdün lüzumsuz. Rezil etmek veya öldürmek, yani mânen veya maddeten öldürmek, verdiği zafer gururu ne olursa olsun, meseleyi halletmez.

Okulda öğrendiklerimi unutmak için on beş yılımı harcadım.

Aşk ne kadar kısa ve unutmak ne kadar uzun.

Konuşmadıkça, anlatmadıkça daha çabuk daha sağlam, daha derin unutuyor insan.

"Unutma" diye bir şey var mıdır gerçekte, kişi nasıl 'unutur' ki yaşadığı bir şeyi? Kişinin belli bir andaki bilinç içeriği açısından o sırada anımsamadığı örtülmüş, silinmiş, bastırılmış bir yaşanmışlık, bilinçaltında yani yaşadıklarının toplam bağlamı karşılıklı etkileşimleriyle oluşturdukları bütün içinde, tam da o yaşanmışlık yerinde, sürdürür yaşamını [yalnızca bir sözcük oyunu değildi o söz:"yaşadığın her an, her yaşadığın an, yaşar."...] yaptıklarına karışır, onları yönlendirir, etkiler. İşte, bu toplam bağlam, o: yaşamımın bütün anılarını barındıran, yaşamlarını sürdüren bütün:o ben'im, işte...

Sevilmedik diye yakınıp sevmeyi unuttuğumuz gibi.

İki şey var; ancak ölümle unutulur, anamızın yüzüyle şehrimizin yüzü.

Kıskançlık ateşi, saldırışlarını, sarışlarını ve kemirişlerini senelerce unuttum sandığı kıskançlık ateşleri ihtiyar kızın bütün benliğini yeniden almış, tamamıyla kaplayıp sarmıştı.

Sürekli bir eksiklik duygusu, zaman zaman akla gelen, uysal bir diş ağrısına benzeyen acı: Unutmak buydu.

Biraz zaman geçsin her şeyi unutacaksın, biraz zaman geçsin her şey seni unutacak.

İnsanlara duyduğumuz sevgi, onlar öldüğü için değil, biz öldüğümüz için azalır.

Hayat, sırf ölümü unuttuğumuz için sürüp gider. Şüphesiz bu yüzden ölüm düşüncesi tekrar ortaya çıktığında bu kadar korkunç bir ürpertiye neden olur.

Hafızasız bir hayat hiç hayat değildir.