#oyunculuk

Eğer aptal bir kızı oynuyorsam ve aptalca bir soru sormam gerekiyorsa bunu yapmalıyım: Benden ne bekleniyor, zeki olmam mı?

Oyunculuk rol yapmak değil, olmaktır.

Diziler tarzım değil. Sinema daha güzel.

Yaratıcılık, özellikle oyunculuk söz konusu olduğunda, sınırsız samimiyet, ancak disiplinlidir.

Gerçekten ağlayıp ağlamadığın değil. Seyirci ağladığını düşünüyor mu?

Ben oyunculuk yapmayı seçmedim. Beni seçti.

Yıllarca hep zengin, fabrikatör baba rolünü oynadım. İşin en acıklı kısmı ise bütün gün zengin baba rolünü oynayıp çekim bitiminde eve gitmek için soğukta, köşedeki durakta dolmuş beklemem olmuştur.

Benim öyle bir tipim var ki hem komediye hem dramaya uyum sağlayabiliyorum. Yalnız kötü adam rolünü oynayamıyorum. Çünkü tipim kötü adam rolüne müsait değil. Bir defa oynamaya kalktım, ağzıma yüzüme bulaştırdım, bir şeye benzemedi.

Drama, aktörlerin ağlamasıdır diye düşünürdüm. Lakin drama seyircinin ağlamasıdır.

Ne yazık ki ekranda nasıl görünürseniz öyle tanınıyorsunuz. Bu yüzden sürekli gergin oluyorsunuz. Mesela geçenlerde karım ve çocuğumla yemek yiyeceğiz, arabayı park ettik, arkamızdaki araç da kötü park etti. "Arkadaşım bir düzeltebilir misin?" dedim, “Pardon başkomserim” diye geri çekti arabasını.

Ben işimi en iyi şekilde yapıp, her karakterin hakkını vererek oynamaya çalışıyorum. Bundan da keyif alıyorum.

Kimi oyuncu “Ben tamamım” der ve üzerine bir şey eklemez. İnsanların almaya alışık olduğu şeyleri verir, bunun ekmeğini de yer. Kimisi de zor olanı yani yeteneğini hep bir basamak yukarı taşımayı seçer. İkinci yol emek ister. Ben zor yolu seçtim.

Oyunculuğa başladığımda dedim ki: “Bu işi hakkaniyetle yapmak istiyorum."

Beş ay çalışıp, sonuç olarak düblorümün bir dağdan diğerine zıplamasını görmek istemiyorum.

Bana çok kötü filmler teklif ediyorlar. Hep travestiler veya marslılar.

Hep bir resim olarak kaldım. Hep aynı sözleri söylüyorum. Aynı elbiseleri giyiyorum. Yıllardır saçım hiç bozulmadı, sakallarım hiç uzamadı.

Hep aynı çeşit rollerde çıkmak bir problem mi?

Ben reklam filmleri çevirmiyorum. Bir şeyler satmıyorum. Bir aktör olarak bu bana hileli geliyor.

Kimsenin izlemediği filmler yaptım, hatta kendimin bile izleyemeyeceği filmleri.

Eskiden tiyatrolardan dizilere oyuncu bulunurdu. Şimdi dizilerden tiyatroya oyuncu alınıyor. Her şey birbirinin içine geçiyor. Ama tiyatro keyifli bir şeydir. Çünkü tiyatro insanı, insana insanla anlatan yegane sanat dalıdır. Siz insansız film yapabilirsiniz, çizgi filmler vs. İnsansız televizyon programı, konser yapabilirsiniz. İnsan olmadan tiyatro yapamazsınız. İki insan lazım; seyirci ve oyuncu. Dekor, sahne, salon, ışık, kostüm olmasa da olur. Ama seyirci ve oyuncu olmadan tiyatro olmaz. Olmadı. Pandemide denendi. Olur gibi oldu, yapıldı, denendi ama olmadı. O seyirciyi canlı hissetmen gerekir.

Rol yapmak mı? Nefret ettim.

Hissetmediğin, anlamadığın şeyi yapamazsın. Ha yaparsın yapmasına ama, onun adı artistlik olur.

Bir rolü uzun süre oynamak oyunculuğu köreltir.

Sahnede aktris-aktör görmeye tahammül edemiyorum. Sahnede asıl olan insan çünkü. İnsan lazım bize. Bedeniyle, nefesiyle her şeyiyle oynayan.