#oyun

Ego toplumun yaratmış olduğu ve senin bu sayede oyuncakla oynamaya devam edebildiğin ve asla gerçek şeyi sormadığın bir kandırmacadır.

Stüdyo oyun parkı gibi bir yer benim için. O aletler, mikrofon, bir şeyler kaydetmek... Seslendirme de öyle bir uzantı, eğlenceli bulduğum bir yer.

Bu düzmece oyun sona ermeli. Kendi benliğimizi bulmalıyız. Rüyalarımızı gerçekleştirmeye çalışmamalıyız, gerçekleri rüya yapmalıyız.

Hayatım, ciddiye alınmasını istediğim bir oyundu.

Politika para yerine insanların ortaya sürüldüğü bir oyundur.

Oyun çocuğun işidir.

...Her şey bir oyundu, ama oyuncuların hepsinin yalan repliklerinden başka bir şey dile getirmedikleri bir oyun...

Yasaklar en sevdiğim oyunumdur diyebilirim.

Bazen hayatımı bir bilgisayar oyununa benzetiyorum. Tam doğru kapıyı buldum sanıyorum, tekrar başa dönüyorum.

Eğer bilmediğin bir oyun oynuyorsan ilk hamleyi daima rakibine bırak.

Bilim harika bir oyundur. İlham vericidir ve tazeleyicidir. Oyun alanıysa Evren'in ta kendisidir.

Bir zamanlar dünyaya hakim olan siyaset kuralları satrançtakilerle aynıydı. Binlerce yıl önce dünya satranç kurallarına göre yönetiliyordu. Şimdiyse satranç sadece bir oyun. Bir gün cumhuriyet ve kuralları da oyun haline getirilip oyuncakçılardaki zihin geliştirme raflarında yerini alacak ‘Beş yaş üstü ’ yazacak içinde durduğu kutunun kenarında. Ve kimse bir zamanlar bu oyunun kurallarıyla ülkelerin yönetildiğini bilmeyecek

Yaşlandığımız için oyun oynamayı bırakmayız, oyun oynamayı bıraktığımız için yaşlanırız.

Futbol, basit bir oyundur. 22 kişi 90 dakika bir topu kovalar ve sonunda hep Almanlar kazanır.

İnsan yalnız hoşa gideni, iyi olanı mükemmel olanı ciddiye alır; fakat güzellikle oynar.

İnsanoğlu için en önemli şey oyundur.

Kendini kandırmaca, en sevdiğim oyun.

Tebeşirle çizilmiş bir seksek oyunu kadar uçucu bir çizgisi vardır hayatın. Farkında olmadan basıyorsun çizgiye. Kızıyorlar anında 'Yandın!' diye atılıyorsun oyun dışına.

Hayat zihnimin sandığı kadar ciddi bir şey değil.

Son bitmiş guaj resme bakıyorum. (...) "Minareden at beni, in aşağı tut beni". Zemin dokusuna karışan yazı oyunun adını böyle koyuyor. Oyunun kuruluşundaki umudu, sondaki imkansızlıktan daha çok merak ediyorum. Çünkü son, sonradan geriye dönülerek anlamlanıyor, kesinleşiyor. Resimdeki oyunda ise bir beklenti var... Bu resimde, o çocuksu kaybedip bulma oyununda, geleceğin dehşetini erteleyen kuvvetli bir "sen" çağrısını duyuyorum aynı zamanda. Yazının beklentisi de bu zaten. Çok mu geç? Bir bakıma öyle, kaderin başkalığı beni de seni de terk etmiş. ama bu resimlerdeki başkalığı, örneğin bir başka resimde, bir kız çocuğunun sınır çizgisine kadar gidip gördüğü, görüp de de bize anlatamadığı bir başka dünyayı dile getirmek için geç olmayabilir. Yabancılığın payından duyulan umut gene.

Önce insandır önemli olan, oyun değil.

Yaşlandığımız için oyun oynamayı bırakmayız, oyun oynamayı bıraktığımız için yaşlanırız.

Bütün oyunlarda gelecek için hazırlık özelliği açığa vurur kendini. Örneğin çocuğun oyun karşısındaki tutumunda, oynayacağı oyunun seçiminde ve ona verdiği önemde bu durumu gözlemleyebiliriz.

Oyun oynamaktan kaçan çocukların ruhsal gelişimlerinde her zaman bir aksaklık söz konusudur.