#iktidar

İktidar tatlıdır, baş döndürür; ama kadehteki kırmızı şarap değil, insan kanıdır.

Her şey içimizdeki devleti ve iktidar tutkusunu yenmekle başlıyor.

Foucault'nun dediği gibi hepimiz büyük bir kapatılma içindeyiz. Çünkü ”Modern iktidar büyük gözaltıdır.”

Hepimiz büyük bir hapishanedeyiz. Kendimizi özgür sanan tutsaklarız. Duvarlar beyaz bulutlarla kaplı, boyamışlar maviye kendimizi özgür sanalım diye bir parça. Suyun üzerindeyiz ve önümüzde sonsuz bir ufuk var sanıyoruz. Oysa hareket alanımız 15-20 metrekareden ibaret sistem içerisinde. Hiçbirimiz özgür değiliz, özgürlüğümüzü kısıtlayanlar da dahil. Onlar da, iktidar sahipleri de iktidar makinesinin bir vidası, bir dişlisi olmaktan başka bir şey ifade etmiyorlar. Özgürlüklerini en önce kaybedenler, onu satanlar iktidar makinesinin işte bu dişlileridir. Çünkü özgürlükleri kısıtlayanlar iki kez tutsak olmuşlardır: Birincisi başkalarının özgürlüklerini kısıtladıkları için, ikincisi ise kendi özgürlüklerini iktidar makinesinin dişlileri arasında parçaladıkları için.

Esas aktörün yanında, iktidarın nimetlerinden, kemiklerinden yararlanan, ikinci, üçüncü sınıf insanlar vardır. Bunlar yüksek düzeyde yöneticilerdir. Bunların Kral'ın soytarısından farklı bir işlevleri yoktur, onun ağzına bakar, dediklerini eksiksiz yerine getirirler. Bunlar, Kralları için yaşarlar. Onunla bütünleşmişlerdir. Çünkü kendilerine özgü işlevsel bir yanları yoktur. Biri gider, öteki gelir. Fark yoktur aralarında. Francis Bacon diyor ki, bu tür insanlar için, "Kişiliklerinde özgür değillerdir." Ben de Nietzche'nin deyişiyle yanıt vereceğim: "Bir de kişilik yoksa..." Kişilik yoktur bu tip insanlarda, eğilip bükülürler sürekli. Ve hep harcanırlar, sonları kaçınılmaz olarak çöplüktür. Onları çöpe atan da, her şeyini adadıkları Krallarıdır.

Tarih iktidarı elinde bulunduranları değil, gerçeği telaffuz edenleri aklamıştır.

Barış tacı, saltanat tacıyla kıyaslanamayacak kadar güzel ve değerlidir.

Ne yazık ki, "Siyasal İslam" iktidara ortak olduğunda, ekonomik, toplumsal ve kültürel sorunlarımıza çağdaş ve uygulanabilir çözümler önermek yerine, Türkiye Cumhuriyeti'nin temel felsefesini bir kez daha tartışmaya açmış, böylece toplumsal yaratıcılığımızın ve enerjimizin boş yere harcanmasına neden olmuştur.

İktidar demokrasiyi özümseyecek. Benim iktidarı eleştirmem için beni koruyacak.

Arkadaşlar, değerli izleyiciler, meslektaşlar, gazeteciler, politikacılar yahu şu ölümlü dünyada para için, pul için, iktidar için, siyaset için, hırs için, başkalarının hürriyetlerini, onurlarını, mallarını, mülklerini, zedelemeye değer mi?

Bunun çözümü ne? İktidarın gerçek demokrasiyi sindirmesi.

...demokratikleşme yapacağım diyor bakıyorsunuz hâlâ bana Menderes'e Özal'a yapılan eleştiriler yapılıyor diyor. E tabii Hâlâ aynı sorunlar var, ... hâlâ medya üstünde baskı var.

Oy vermek bir şeyleri değiştirseydi yasaklanırdı.

Bütün savaşları, dövüşemeyecek kadar korkak olan, bu yüzden de kendileri adına dövüşmek için dünyanın gençlerini cepheye süren hırsızlar çıkarır.

İktidarı arzulamak, insanın en büyük lanetidir.

En hareketsiz kitle düşman cesetlerinin oluşturduğu kitledir.

Korkulmaktansa nefret edilmeyi yeğlerim.

Onun suç ortağı olmadıkça, hiç kimse bütün bir ulusu terörize edemez.

Güç her zaman tehlikelidir. Güç, en kötüyü çeker ve en iyiyi yozlaştırır.

Güç ne kadar büyükse kötüye kullanma o kadar tehlikeli olur.

Nameşru nesneye Emr-i Sultani olmaz (Meşru olmayan işte sultanın hükmü geçersizdir)

Düşünürler, sanatçılar, insanın kalbine değenler; çıkar peşinde, iktidar peşinde olamazlar. Onların gücü aslında bu güç gösterilerinin zayıflığını görebilmelerindedir. Toplumu besleme güçleri de buradan gelir.

Hiçbir hükümet faşizmi yok etmek üzere savaşmaz. Burjuvazi, güç; ellerinin arasında kayıp gittiğinde, ayrıcalıklarını tekrar kazanmak için faşizmi diriltir.

Hiç kimse kimseyi yönetme hakkına sahip değildir.