#hayal kırıklığı

İnsanlarla oturup kalkmak binlerce sakıncayı da beraberinde getiriyor: hepsini gördüm, tekrar tekrar gördüm ve karar verdim. Toplum bana kendi içime yaptığım yolculuğa benzer hiçbir şey vermedi, kendimde de daha iyisini bulmadım.

Kalbimin ya paramparça kırılmak ya da taş gibi katılaşmak zorunda kaldığı bu dünyayı terk ediyorum.

Umut bizi sürekli kandıran bir şarlatandır.

Gezip durdum perişanlar gibi, Kah sahillerde kah cadde boylarında. Hayal kurup sen diye, Ağaçlara dağlara taşlara sarıldım, Elleri güldürecektim halime. İhanetin aklıma geldi, Vazgeçtim! Açıp ellerimi yalvardım Allah'a! Bir defacık tutmak için ellerini. Koklamak için saçlarını, Adaklar adayacaktım Evliyalara! Umursuzluğun aklıma geldi, Vazgeçtim! Kahırdan başka ne vardı sanki verdiğin? Acıları zevk alır hale getirmiştin. Yine de görmek için seni Şeytan'a uyup; Bir daha bozacaktım yeminimi. Vedalaşmadan gidişin aklıma geldi, Vazgeçtim! Paylaştığımızı sandığım Güzel günler hatırına. Şuçlu benmişim gibi, Af dileyecektim gözlerine bakıp, Her türlü cezana razı olacaktım. Boynumu büküp, Bir daha gelecektim kapına. Başkasını sevdiğin aklıma geldi, Vazgeçtim!

Milyon tane kazık yiyince, bedenin zarar görüyor.

Hiçbir şey ele geçirildiği zaman hayalde olduğu kadar güzel kalmaz

Hakarete uğradık, dişimizi sıktık. İftiraya uğradık göğüs gerdik, linç edildik, yıkılmadık. Bıkmadan, usanmadan vazgeçmeden konuştuk, anlattık, dinlettik, gösterdik. Ancak ne yazık ki olmadı, olamadı. Üzülerek söylüyorum ki geldiğimiz son noktada dün itibarıyla altılı masa, artık millet iradesini kararlarına yansıtma kabiliyetini kaybetmiştir.

Kendimi tamamıyla kadınlara adadım. Başıma neler geldi neler. Hain olanı kaçtı, ellere gitti. Sadık olanı dırdırıyla başımın etini yedi, bıktırdı. Ben de kendimi hiçliğe bıraktım. Bu dünyada tamamıyla rahatım.

Kim mi otuz yaşına gelip henüz bir şeyler başaramamışsa gönül rahatlığıyla gidip ilk ağaca asabilir kendini.

İnsanlar görevlerini bir yana bırakıp kendilerini dine verdiler diye, bu dünyada yaşadığı hayal kırıklıklarını, gelecek bir dünyada hayali şatolar inşa ederek telafi etmeye çalışıyorlar diye ahlaklı olmazlar.

Gerçekte benim olan şeylerin bana verilmemesi beni olgunlaştırdı.

Köpekler hiç beni ısırmadı ama insanlar için aynı şeyi söyleyemeyeceğim.

İnsanlara güvenemezsin! Seni her zaman hayal kırıklığına uğratırlar! Her zaman terk ederler!

Ne bekliyordun ki? Sırf sen birini seviyorsun diye güneş başka bir kırmızıyla mı batacaktı?

Mutlu olmam gerekirdi, ama değildim.

Yoruldum; ayağımın değil, yüreğimin götürdüğü yerlere gitmekten. Sustum; dilimdekileri değil, yüreğimdekileri söyleyememekten .

Ama nerden bilebilirdim ki onca düşmanım içinde beni dostum vuracak.

Aldanma diye birşey yoktur! Sadece biraz fazla güvenmek vardır. Ve insani aldandığı değil, en çok güvendiği aldatır.

Zavallı gelecek! İnsanlar, ona öyle çok umut besliyorlar ki, gerçekleştiğinde bütün çekiciliğini yitiriyor!

Erkekleri ne kadar çok görürsem, köpeklere o kadar hayran olurum.

İnsanlara güvenmek demek kendini azıcık öldürtmekle eşdeğerdir.

Dostluğun içimde aşka kadar yükselmesini bekledim. Ara sıra yükseldiği de oldu, giderek daha yukarılara doğru, fakat aşka ulaşmadı, yükseldikçe inceldi, sivrildi ve her defasında günün birinde ucundan kırılıverdi.

Suat... Hagi... İyi adam eksilttik. Capone... Hakan... Arkada Arif... Ümit, ofsayt yok! Goooll mü geliyor! Aman Allah'ım! Aman Allah'ım! Bu olmaz! Bu olmaz! Aman Allah'ım! Aman Allah'ım!

Boşa çıkan umutların insanı nasıl kırabildiğini çok eskiden beri bilirim.