#farkındalık

Aşçı olduğunu tahmin ettiğim bir adam, uzun metal bir maşayla uzun tüylü bir kediyi kafesinden hızla çekip alıyor ve apar topar mutfağa sokuyor... Kedi pençe atıp acı acı haykırırken, aşçı hayvana demir çubukla vuruyor. Artık daha çok pençe atıp, daha çok feryat eden hayvan, aniden kaynar su dolu bir küvete daldırılıp on saniye kadar orada tutuluyor. Çıkarılır çıkarılmaz ve hâlâ canlı haldeyken, aşçı bir hamlede hayvanın derisini başından kuyruğuna kadar sıyırıp alıyor. Sonra da şok halindeki hayvanı geniş taş bir teknenin içine atıyor ve kedinin donuk ve camsı gözlerle ağır ağır yutkunuşunu izliyoruz, ta ki son nefesini verip de boğuluncaya dek... Yemek servis edildiğinde, müşteriler aşçıya teşekkürler edip onu iltifatlara boğarak iştahla tabaklarındakini yiyorlar.

Hayvanların bizim için faydalı olmasından ayrı olarak kendileri için önemli olan bir yaşamları var. Sadece dünyada olmakla kalmıyorlar, hayvanlar dünyanın ayrıca farkındalar. Başlarına gelen şeyler onlar için önemli.

Özgürlüğün bedeli, uyanık olmaktır.

Tüm gözler insan haklarına çevrildi veya çevriliyor.

Hastalık gelene kadar sağlık değerli değildir.

Göz, kendisinden başka herşeyi görür.

Esas işimiz uzakta bulanık duranı değil, yakında berrak duranı görmektir.

Düşünce bir defa uyandı mı, bir daha uyumaz.

Her kimsen o ol ve ne düşünüyorsan onu söyle, çünkü seni umursayanlar için fark edecek, umursamayanlar için fark etmeyecektir.

Düşünmek, kişinin her an gerçekten düşünüp düşünemediğini kontrol etmesinden öte bir şey değildir.

Düşünce, bir sabah kaçırılmış olanın anısıyla uyandırılmayı bekler - ve böylece öğretiye dönüşmeyi.

Düşünce kendini düşünmeyi unuturken aynı zamanda kendi bekçisi haline de gelmiştir.

Gözümüzdeki kıymık en iyi büyüteçtir.

Yaşadığım anların, onları yaşarken anıya dönüştüğünü algılar, onları yaşarken anılaştırırdım. Sonra bunu en güzel biçimde Savinio'da okudum: Yaşanan an da anı olacak.

Gerçekleri göreceksin ve gerçek seni özgür kılacak.

Bize bol bol ziya kucakla getir; düşmek, etrafı görmemektendir.

Bilinç, ‘ben’imin aslı esâsıdır. O ilkin, ‘ben’imin ‘dünya’yla kesişen yöreleriyle, yânî bedenimle, bünyemle ‘ben’i tanıştırır. Sonra ‘ben’imin bittiği yerde başlayan dünyayı bana tanıtır.

İnsan geleceği için o kadar endişelidir ki şu anın keyfini çıkaramaz; sonuçta gelecekte de şimdide de yaşamaz. Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşar ve gerçekte hiç yaşamamış olarak ölür.

Kendimizle barış yapana kadar dış dünyada asla barış elde edemeyiz.

Hayatımızda gerçekten ne istediğimizi anlayabilmek için kendimizi daha iyi tanımamız gerekir.

Vicdanın açık olmadığında neye sahip olduğunu göremezsin.

Psikiyatrik bozukluk enerjinin korunumundan sapma halinde ortaya çıkar, tedavi ise organizmayı psikoenerjinin verimli kullanımına yeniden döndürmekle sağlanır, bunun yolu da kişiye enerji kaybettiği alanları göstermekten geçer.

Özgüvenin en yüksek parçasını dikkat oluşturur.

İnsan karşı koymaya yetecek güç bulmadan saldırganı algılamaz.