#farkındalık

Acı çekmek, siz onun gereksizliğini fark edene kadar gereklidir.

Karakterimizin tam anlamıyla farkında olduğunuzda, farkındalığınızın farkına varırsınız.

Sürekli hayat şartlarınızı iyileştirmeye çalışarak huzuru bulamazsınız. Onu, yalnızca gerçekte kim olduğunuzun farkına vararak bulabilirsiniz.

Kafamdaki sesin Ben olmadığının farkına varmak büyük bir özgürleşmedir. O zaman Ben kimim? Bunu gören kişi.

Bir düşünceyi dinlediğinizde sadece bir düşüncenin değil bir düşüncenin tanığı olarak kendinizin de farkına varırsınız.

Lüzumundan fazla kendimizle ilgiliyiz. Dünyanın geri kalanı sanki çektiğimiz selfielerde sığdığı kadarıyla küçük bir manzara parçası.

Kapitalizm seni betona gömüyor ey talib, farkında bile değilsin! Hem de bu sefer sarığıyla, cübbesiyle, seccadesiyle...

Dünya insana kendini unutturur; insan kendisini fark ettiğinde ise dünyayı unutur. Çünkü insan nisyanla maluldür. Fakat umumiyetle kendisini unutur. Dünyaya dalar ve kendisini unuttuğu için başkalarına koşar.

Huzur, tıpkı neşe gibi, biraz da ahmaklığın alameti. İdrak eksikliğinin, gözü kapalılığın... Yaşamda hep ters giden bir şeyler vardır, önemli şeyler. İnsanın sinesini sızlatan, derununu yaralayan şeyler. Sinesi sızlamayan adamın huzuru olur. Çirkinliklerden müteessir olmayanın. Kaybettiklerinin bilincinde olmayanın.

Düşünmemeye çalıştığı şeyin ne olduğunu keşke bilebilseydi.

Edebiyat, sahip olduğumuz en iyi öteki gözü elde etme; kendimizi kendimizden koparak görme yollarından biri.

Bütün hayatınız boyunca anladığınız bir şeyi ansızın başka türlü anlayıverirsiniz. Buna öğrenmek denir işte.

Dikkat et hayat seni izliyor!!

Kavramak için görmek, görmek için de dikkatle bakmak gerek.

Bir tek insan bilir.

İnsan acıdan kaçmak için mutluluğa koşarken aslında acıdan kaçarken mutluluktan da kaçtığının farkında değildir. Biri olmazsa diğerini bilemezdik.

Yabanda hayvan ise kendi amaçları için oradadır. Gelebilir, gidebilir. Siz de öyle. İkiniz de bir diğerinize kendinizi dilediğiniz gibi gösterebilirsiniz. Eşitlerin bir araya gelmesidir bu. Bu da her şeyi değiştirir.

Gün geliyor, insan taşıdığı önyargılardan pişmanlık duyuyor, utanıyor.

İnsan dünyaya bir kere geliyor, tek bir ömür yaşıyordu.

Uyanık olmam, kendimi besleyen yerlerde olmam lazım ki aynılıktan kurtulayım.

Gereksiz savaşlar dünyasında tatlı savaşlardan birini seçmekte fayda var. Madem mecburuz... O halde gayetle şairane bir şekilde 'kendimle' savaşmayı seçeyim.

Beden ve zihin arasında bir ayrım yoktur.

Karma, uygun biçimde anlaşıldığında bilinçliliğe erişmenin açıkça ifade edilmesi gibidir.

Beden, en iyi dereceye kadar, yaşamı destekleyici olan ile olmayan arasındaki farkı ayırt edebilir.