#aile

Ben vejetaryenim. Bunun çocukluk tecrübeleriyle de ilişkisi var. Ben bir mezbahanın bitişiğinde büyüdüm. Sık sık da içine girip çıktım. Bu korkutucu bir şey ve yaşamı da etkiliyor. Türk olan ebeveynlerim için bu zor bir karardı. ’Et yemeyen erkek, olmaz böyle bir şey’ düşüncesi hakimdi. Vejetaryen olmak kolay olmadı. Ama annem ve babam da et yemiyor artık.

Aileme... Bayar isminden utanmayınız. Onunla gurur duyacağınız günler yakındır.

Daha da iyisi, kadınların her nerede olursa olsun güvende olduğu, ailelerin evlerinde güvenle yaşadığı ve katliamların olmadığı bir dünyayı hayal edin.

Anneme olan sevgimi anlatacak kadar şair değilim.

Issız bir yuva bile cennete dönüşebilirdi belki de, sıcak bir gülüşle ısıtılsaydı eğer.

Bir araba kazasında öleceksem şoförü babam olsun isterim.

Evimizde her türlü musibete ve hastalığa karşı bir tek doktor ve ilaç vardı: Duâ ve aspirin. Daima şifa bulduk.

Bir şey ki hava gibi, ekmek gibi, su gibi, Lâzım insana, lâzım onsuz yaşanılmıyor. Ana baba gibi, dost gibi, yavuklu gibi, Kalp titremeden göz yaşarmadan anılmıyor.

Babalarınıza iyilik edin ki, çocuklarınız da size iyilik etsinler. Halkın hanımlarına karşı iffetli davranın ki, hanımlarınız da iffetli olsunlar.

İnsanan dostu şunlardır: Uyumlu hanım, iyi evlat ve halis arkadaş.

Yaşamayı babama borçluyum. İyi yaşamayı ise öğretmenime.

Biz olaya insani açıdan yaklaşıyoruz. Bu tür mahkûmlar genellikle ailenin para kazanan, aileyi koruyan insanları oluyor. Onlar cezaevine girince aileleri mağdur oluyor.

Evet, 7 yaşındaydım. Ben mahkeme tarafından babaya verildim. Annem yalnızdı çünkü. “İstediğim gibi bakamam ben” demiş. Babaanne de evde var diye mahkeme babaya vermiş. Babaannemle dedem baktı bana. Annemi çok az görebildim. Aralarındaki kavgadan kaynaklanan problemlerden de çok etkilendim. Babam müzisyendi, onunla gezdim.

Aile, zihinlerin bir araya geldiği bir yerdir. Eğer zihinler birbirlerini severlerse ev bir çiçek bahçesi kadar güzel olur. Ama zihinler birbirleriyle uyum içinde olmazlarsa, bahçeyi darmadağın edecek bir fırtına oluşur.

Babamın ölümünden sonra annemin kendini kolayca toparlaması, içimi ona karşı gizli bir kırgınlıkla doldurmuştu. Annemin babamı hiç sevmemiş olduğunu düşündüm, babam hiçbir kadının yüreğine yerleşemediği için hiçbir gerçeğin içine girememişti, bu nedenle de sonsuza dek yaşamın kenarında kalmaya, yarı gerçek bölgelerde, varolmanın kıyılarında dolaşmaya mahkum olmuştu.

Her zaman kuzenimi ararım çünkü biz çok yakınız. Biz kardeş gibiyiz ve birbirimize yakınız çünkü annelerimiz de kardeş.

Öldükten sonra anneme bırakabileceğim en anlamli hediye porno koleksiyonum olacak.!

İnsan, çocuklarının eve geri gelmelerine izin veren tek canlıdır.

Biliyor musunuz adını teninize dövme yaptıracağınız tek varlık çocuğunuzdur aslında. Eş, sevgili bunlar zaman içinde değişime uğrayabilir, biter, unutulur. Gider. Ama evladınızın adını pişman olmadan yaşadıkça derinizde taşıyabilirsiniz.

Er ya da geç hepimiz annelerimizden alıntı yaparız.

Utanır da anasının sırtındaki yeldirmeden; Kız, bir adım önde gider, sezdirmeden!

Uzun müddet haber yoktur sılamdan Her posta geldikçe gönlüm yerinir Haber yok evlad ü ayal, anamdan Can postanelere varır sürünür Kör olsun gurbetin kahrı bitmedi Gidemem vatana çilem yetmedi Gül de taksam bülbülümüz ötmedi Altın kafes olsa viran görünür Bahar geldi seyran için iline Herkes sevdiğim takmış koluna Zihniya gurbetin gider yoluna Hasretli sîneme hicran sarınır

Yakup Ağa kafir kızlarından güzellikte emsalsiz bir dilberi beğenip, nikah edip helalliğine aldı. Zevcesi ile bir nice zaman dirlik içerisinde yaşadı. Dört oğulları oldu. Adlarını İshak, Oruç, Hızır ve İlyas kodu. İşte bu Yakup Ağa benim babam olup oğullarının üçüncüsü idim.

Kale muhafızlarının içinde Selanik yakınlarındaki Vardar Yenicesinden, Yakup Ağa da vardı. Yiğit dilaver bir er idi. Bir sipahinin oğlu idi. Bahadırlığı ile akranı gençler arasında mümtaz idi. Kafirden ilk kızı alan bu Yakup Ağa oldu.