#aidiyet

Ülke olmadan ne isminiz, ne simgeniz, ne söz hakkınız, ne de halkların arasında bir kardeş olarak yer almaya hakkınız vardır; insanlığın gayri meşru çocuklarısınızdır. Bayraksız askerler, Yahudiler gibisinizdir. Ne sadakat, ne himaye bulursunuz, kimse size kefil olmaz. Adaletsiz sosyal koşullardan kendiniz için bir ülke fethetmeksizin kurtulmayı bekleyemezsiniz.

Barcelona'da oynarken şatoda yaşıyordum, ama Galatasaray'da daha mutluyum

Sadece bizim gibi insanların yapabileceği ve düşünebileceği şeyler var, değil mi?

Kendi dışınızda hiçbir şey size yer yurt olamaz.

Kendini Galatasaray'a adamış ve bu ailenin ferdi olmaktan her zaman gurur duymuş birinin Galatasaray'dan vazgeçeceğine inanmak gerçek dışıdır.

Başka bir yerde yaşamam için kahrolası bir aptal olmam gerek.

Nerede ezilen bir halk varsa, oralıyım.

İnsan rıza gösterdiği fedakârlıklar ve çektiği acılar kadar sever. İnsan kendi yaptığı ve miras bıraktığı evi sever.

İnsan ne diline ne de ırkına aittir: İnsan sadece kendine aittir, çünkü o özgür bir varlıktır, ahlaki bir varlıktır.

Benim vatanım idealizmdir.

Anlaşılan şu ki, ortalama insan için büyük bir gruba ait olmamanın hissi kadar dayanılmaz bir his yok.

Nefretimiz elle tutulur bir sebepten ileri gelmiyorsa, taraftar bulma arzumuz daha şiddetli olur.

İki, temsilcisi olmak durumu var. Bu bir sürü insanda değişebilir. Ama bence yurt dışında uzunca yıllar yaşamış ya da beyin göçüyle oralara gitmiş bir sürü insanın aslında çok da Türklükten uzaklaştığını görmüyorum. Seversiniz, sevmezsiniz ama atıyorum Mehmet Öz'ünden tut da Fazıl Say'ına kadar yurt dışında başarılı olan herkes bir şekilde Türkiye ile olan bağlarını tutuyor. Çünkü burası çok özel bir ülke. Samimiyetle söylüyorum bunu. Herkes için kendi ülkesi özel olabilir. Ama bunu politika dışı bir yerden söylüyorum. Siyasi görüşünüz, hayata bakışınız ne olursa olsun, ülkeniz sizi cezalandırmış ya da yüceltmiş olabilir ama kodlarınızı aldığınız yerden hareketle bir şey yapıyor olmak çok gurur verici. Nazım Hikmet'e baksanıza çok iyi bir örnek değil mi, yıllarca Moskova'da ya da Abidin Dino'ya bakın. Bunların hepsi ülkesinden uzaklaşmış, başka yerlere gitmiş, başka işler yapmışlar. Ama sonuçta her zaman da bağlı kalmışlar. Açıkçası Türkiye'yi hakikaten seviyorum. Anlattığım bütün sebeplerden dolayı bu derinlik çok önemli ve her zaman bizim kodlarımızda yer alacak. Bir de yaşlandıkça bu durum daha çok değerleniyor.

Ben kimseyim! Sen kimsin? Sen de hiç kimse misin?

İnsan bir ülkede yaşamaz, bir dilde yaşar. Ülkemiz, anayurdumuz dilimizdir, başka da bir ülke yoktur.

Aşkın meselesi o karşılıklı aidiyete bağlıdır. Bize ait olana ait olmak.

Bir şeyin içindeysen dışını göremezsin, kalp seni göremez ancak hisseder. Bir bütünün, büyük bir oluşun parçası olduğunu bilir.Bir hücre hem tümün hem de birimin bilgisini taşır. Kendisi olma ve bütüne ait olma hissi vardır. İnsanoğlu neden bunu anlamamakta ısrar eder?

Bazen en uzak halk kendimizinkidir bize. Okyanus aşırı bir memlekettir bazen Türkiye.

(…) İçtenlikle inanıyorum ki, beni yetiştiren ve her şeyimi ona borçlu olduğum halkıma yaşamım boyunca mütevazı bir hizmette bulunabilmişsem; bunu otuz yedi yıllık mesleki görevimden çok, üç buçuk yıllık Barış Derneği Başkanlığı'nda yerine getirebildim (…)

Ben bir dünya vatandaşıyım, herkese ama herkese bir yabancı olarak bilinirim.

Kimse burada olmak istemiyor ve kimse ayrılmak istemiyor.

Bütün aidiyetleri yolumdan kaldıran öğretmen beni özgür kılacaktır.

Biz birbirimize aitiz: ikimiz de aynı dili konuşuyoruz.

Öz vatanını, öz milletini kim sevmez!