#acı

Ne kadar zavallılar, sabrına sahip değillerdi? Hangi yara iyileşti, ama dereceye kadar?

İnsan bir ömür boyunca, görmek istemeyeceği çok şeyi görebilir, çok eziyet çekebilir.

İçki içen biri duyarlılığını kaybeder kaybetmeye, kısa süre kaçıp kurtulur acılarından, dinlenir ama sonunda bu kuruntudan geri dönüp gelir geriye; her şeyi bıraktığı gibi bulur, ne bilgeliği artmış ne yeni bilgiler edinmiş ne eskiden birkaç basamak daha yukarı çıkmıştır.

Önemli olan görüşler değil asla, bunlar güzel ya da çirkin, zekice ya da budalaca olabilir, isteyen benimser, isteyen elinin tersiyle itebilir bunları. Benden dinlediğin öğretiye gelince, kendi görüş ve düşüncemi içermiyor bu, öğrenmeye meraklı kişiler için dünyayı açıklamak gibi bir amaç güttüğü de yok. Bir başkadır onun amacı, acılardan kurtulmaktır. Buddha'nın da öğretisi budur işte, başka şey değil.

Oh, tüm çile ve kahırlar zaman değil miydi? Tüm uğraşıp didinmeler, tüm korkular, dünyadaki bütün güçlükler, bütün düşmanlıklar, silinip gitmiyor mu, yenilgiye uğratılmıyor mu?

Ne zaman ki iki çağ, iki uygarlık ve iki din birbiriyle kesişirse, işte o zaman insan yaşamı gerçek bir acıya, gerçek bir cehenneme dönüşür.

Acıyı ve ıstırabı azaltmak için elinden geleni yapmaktan daha büyük bir motivasyon olabilir mi?

Beş yüz gündür, şu bulunduğumuz dünya köşesinde, bombardımanlar, tüfek ateşleri; sabahtan akşama, akşamdan sabaha kadar sürüp gidiyor, hiç dinmeden. Ebedi bir savaş alanına gömülüp kalmışız.

Bu sessizlik, bu ortak cehalet, yeryüzündeki en acımasız şeyler. Artık sevmiyor olmak, nefret etmekten daha beter. Ölüm de acı çekmekten daha beter.

Savaş, basit erlerin etiyle canından teşkil edilmiştir.

"Cehennem nedir?" Bence o sevmeyi başaramamaktan acı çekmektir.

Acı ve ızdırap daima büyük bir zeka ve derin bir yürek için kaçınılmazdır. Gerçekten büyük insanlar, sanıyorum ki, yeryüzündeki en büyük üzüntüye sahiptir.

Baylar, yemin ederim, her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalıktır; hem de tam anlamıyla, gerçek bir hastalık.

Ben hasta bir adamım... Gösterişsiz, içi hınçla dolu bir adamım ben. Sanıyorum, karaciğerimden hastayım. Doğrusunu isterseniz, ne hastalığımdan anladığım var, ne de neremin ağrıdığını tam olarak biliyorum.

Mutsuzken başkalarının mutsuzluğunu daha güçlü hissederiz; duygular parçalanmaz, yoğunlaşır.

Evet yaşam acılarla dolu. Biz de yaptıklarımızla onu daha da zora sokuyoruz.

Bizim hayallerimiz vardı, içinde tek başına yaşadığımız. Bizim acılarımız vardı, kalbimizde tek başına çektiğimiz. Bizim ölümlerimiz vardı, tek başına ve yakışıklı. Hayallerimiz, acılarımız ve ölümümüz hepsi tek başına, hepsi yalnız.

Dünyanın bana acı çektirmeye, canımı yakmaya, beni aşağılamaya hakkıı olduğunu kabul etmiyorum; ve bu nedenle, onun beni ele geçirmesinden özenle kaçırdım.

Bu yaşam bana bir işkence gibi görünüyor, bu, amaçsız çekiç sesleridir, yaşam boyu gürültü patırtıdır, fasılasız, sevinçsiz, kronik çalkantıdır.

Mutluluğu arıyorlardı ve kaygıyı, tedirginliği, üzüntüyü, acıyı buluyorlar.

Yarayı yeniden deşmek, ıstıraba yeni bir ıstırap eklemek neye yarar?

İnsan tek başına hayal eder, tek başına acı çeker, tek başına ölür.

Yarım kalan her sevinç, sırtımıza saplanan bir bıçak gibidir.

İnsanlığın çektiği acıya uyum sağladın mı, ey ışık adayı?