Şükrü Erbaş

Büyüklerin bunca uzun yaşadığı bir ülkede, bir onur dersi midir çocukların ölümü?

Kalktım yürüdüm elimdeki çaresiz soruyla. İnsan neden hep sona bırakır kendini?

Hangi acıyla yaprak dökersek dökelim, insan kendini seveceği bir dünya buluyor.

Öyle ucuz ettiler ki her şeyi sözü, saygıyı, erdemi. Ölümü bile kirlettiler.

İnsan bir mendille gezmeli hayatı, ne zaman ağlayacağı bilinmez ki.

Eşitlik zayıflık değil bilgeliktir. İyi olmaktan bu kadar korkmayın.

Farkında mısınız bilmem, kimse kendi acısını bile duymuyor artık.

En büyük hünerimiz kendimize karşı olmak, aykırı yaşamaktır.

Yaşlılık, derin bir iç çekiş, yanılmış bir çocukluk olmasın.

Ben gidip hayal kuracağım. Siz oturup gerçeğinizi sevin.

İçimde bir çocuk, yalın ayak koşuyor yaşlılığa doğru.

Seslensem kim duyar sesimi yalnızlıklar katından?

Yıldım ömrümün kalıplarından. Beni duy ve anla.

Şarkılar durmadan ayrılık ve ölümü söylüyor.

Yoruldum bulutları kirpiklerimde taşımaktan.

Ölerek değil yaşayarak çoğalmak istiyoruz.

Anlamakla katlanmak arasında tükendim.

Benim en güzel düşlerim içimde kaldı.

Sevmek insanın en büyük acısıdır.

Susmak yalnızlığın ana dilidir.