Harun Kolçak

Yapı olarak yalan söylemeyi beceremeyen, dinsel öğretilerde de vurgulandığı gibi kul hakkı yemeyen, elimden geldiğince bütün canlılara yardım etmeye çalışan biriyim. Bu, inancımdan değil, kendi yapımdan kaynaklanıyor. Bu şekilde yaşıyorum.

Ölüm, biz insanların hep ötelediği, halı altına attığı bir şey. Ancak doktora gittiğinizde tasdikli kâğıdı size gösterdiğinde şap gibi kalıyorsunuz.

Onno’nun hayatını kaybetmesinden sonra pop müziğindeki çıta düştü. Onno yaşıyor, Atilla Özdemiroğlu ve Garo Mafyan gibi isimler de piyasadan çekilmemiş olsaydı pop müziğinde bu denli fast food şarkılar yapılmaz, dezenformasyon yaşanmazdı.

Onno beni orkestrasına aldığında hayatımda yeni bir kulvar açıldı.

Müzik sayesinde; duygular, düşünceler, pencereler farklı olsa da, herkes aynı frekansı bir yerde yakalıyor ve bir bütünlük oluşuyor.

Müzikle iletişim kurmayı seviyorum. Müziğin dili kuvvetli ve evrenseldir.

Her türlü rock müziği dinliyorum.

Gönlümde yatan müzik rock’tır. Rock müzik, tabuları yıkar.

Elimde Göktürk alfabesine göre ismim, anne yazan bir dövme ve Türk bayrağı var. Bana estetik geliyor. Dövmelerimden memnunum sildirmeyi düşünmem.

Dünyada, öleceğini bilerek yaşayan tek varlık insan. Bunu ötelemeyi de beceriyor insan. Hastalıkla, bu gerçekle yüzleşmek durumunda kalıyorsunuz. İki seçeneğim vardı: Ya acıya katılıp, kendimi yok etmek; ya da yaşama dört elle sarılmaktı. Ben, içimdeki “Tanrısal” güce sarılıp, sonuna kadar yaşamayı seçtim.

Kendini yorgun hissetsen bile, Başarı senden kaçsa bile, Bir hata sana zarar verse bile, Bir hayal yok olsa bile, Gözyaşların gözlerini yaksa bile, Kimse gayretini fark etmese bile, Nankörlük ödülün olsan bile, Anlayışsızlık seni gülmekten alıkoysa bile, Ve hatta her şey hiçbirşey olsa bile, Vazgeçme. YENİDEN BAŞLA.

Ne cenazemde ne de sonrasında 3 üydü 7 siydi 40 ıydı gibi bahanelerle yemek falan vermeyin. Siz etli pide yiyin diye ölmedim ben. Benim canım için yediğiniz her lokma boğazınızda kalır. Bilesiniz.

Düşündüm, ‘radyoterapiye giderken bir araba çarpabilir, burda zırt diye ölebilirim’? E o zaman? Ölüme giderken paniklemedim, hayatla dalga geçtim. Başka çarem yok.

Durum ne kadar vahim olursa olsun, soğukkanlılığımı yitirmemeyi, gülümsemeyi; her şeyi negatif ve kötü düşünen, mutsuz olan insanlardan ayrı kalmayı öğrendim.

Öyle mevlit falan bahanesiyle hatim indirmeye arkamdan iyiliğim için dua falan etmeye kalkmayın, yaşarken yapmadığınız iyiliği ölünce yapmaya kalkmayın. Yemem.

Kanser olduğumda ben ünlüymüşüm gibi bakmadım, bir süre sakladım, acitasyonu sevmediğimden. Ama sonra ‘ben insanım ve hasta olabilirim’ diye düşündüm.

Bütün dünya film seyrediyor gibi oldum, her şey illüzyon oldu da ben dışarıdaymışım gibi. Doktor konuşuyor ama hiç duymuyorum, birkaç gün sürdü bu durum.

Yapmak istediklerimden asla vazgeçmemeyi, büyük düşlerin gerçeklerden daha güçlü olduğunu ve "başarmanın en kısa yolu" olduğunu öğrendim.

Elimden geldiğince bütün canlılara yardım etmeye çalışan biriyim. Bu, inancımdan değil, kendi yapımdan kaynaklanıyor. Bu şekilde yaşıyorum.

İşlenmiş, ambalajlı hiçbir ürünü yemiyorum, zaten veganım. Bu kanseri yenmemde yardımcı oldu, zararlı hiçbir yiyeceği tüketmiyorum.

”Kaybedecek neyim var?" demek yerine , yaşadığım her şeyde "kazanacak çok şeyim var!" demeyi öğrendim.

Hayattaki en önemli çözümün, neyin "önemli" olduğuna karar verip gerisini çöpe atmak olduğunu öğrendim.

Cesedimi o poşetle toprağa gömüp üzerine bir ağaç dikilmesini istiyorum. Mezar taşı isim falan istemiyorum.

'Şiddeti, vahşeti kınarken, o şekilde öldürülen hayvanları yemenize şaşırıyorum aslında.