Fuzûlî

Masivaya meyleden aşık Hüda’dan dûr olur, Defter-i uşşakta onun namı nâ-malûm olur.

Beni candan usandırdı cefadan yar usanmaz mı, Felekler yandı ahımdan muradım şem‘i yanmaz mı.

Can verme sakın aşka aşk afeti candır, Aşk afeti can olduğu meşhuru cihandır.

Mey biter saki kalır. Her renk solar haki kalır. İlim insanın cehlini alsa da, hamurunda varsa eşeklik; baki kalır.

Ger derse Fuzûlî ki “güzellerde vefâ var”, Aldanma ki şâir sözü elbette yalandır.

İlm kesbiyle pâye-i rif’at, Arzû-yı muhâl imiş ancak. Aşk imiş her ne var âlemde, İlm bir kıyl ü kâl imiş ancak.

Öyle ser-mestem ki idrâk etmezem dünyâ nedir, Ben kimem sâki olan kimdir mey-i sahbâ nedir.

Suya virsün bâğ-bân gül-zârı zahmet çekmesün, Bir gül açılmaz yüzün tek virse min gül-zâra su.

Aşk imiş her ne var âlemde. İlm bir kıyl ü kâl imiş ancak.

Aşk derdiyle hoşem el çek ilacımdan tabib, Kılma derman kim helakim zehri dermanındadır.

Selâm verdim; rüşvet deyüldür diye, selâmım almadılar.

Ya Rab bana cism ü cân gerekmez, Cânân yoğ ise cihân gerekmez.

Ya Rab belâ-yı aşk ile kıl âşina beni, Bir dem belâ-yı aşktan etme cüda beni.

Ne yanar kimse bana âteşî dilden özge, Ne açar kimse kapım bâd-ı sabâdan gayrı.

Perde çek çehreme hicran günü ey kanlı sirişk, Ki gözüm görmeye ol mâh-likaadan gayrı.

Mende Mecnûn'dan füzûn âşıklık isti'dâdı var, Âşık-i sâdık menem Mecnûn'un ancak adı var.

Cânı içün kim ki cânânın sever cânın sever, Cânı kim cânânı içün sevse cânânın sever.