David R. Hawkins

Yaşam korkusu gerçekten duyguların korkusudur.

Hiçbir zenginlik, içsel bir yoksulluk duygusunu telafi edemez.

Bazı insanlar sadece deliklerin kendilerine düştüklerini bulurlar.

Korkuyu aşmaktan ve mutluluğu elde etmekten başka hedef yok.

Kendimizi bir şeyleri iyileştirdiğimizde, onu dünya için iyileştiririz.

Güç başkalarına hizmet eder, oysa güç kendi kendine hizmet eder.

Gerçekler çaba ile biriktirilir, ama gerçekler zahmetsizce kendini ortaya koyar.

Stresin gerçek kaynağı aslında içseldir; İnsanların inanmak istediği gibi dış değil.

Arzu, özellikle güçlü arzu (örneğin, isteksizlik), istediğimizi elde etmemizi engeller.

Beden, en iyi dereceye kadar, yaşamı destekleyici olan ile olmayan arasındaki farkı ayırt edebilir.

Duyguların kendileri aslında herkesi sürekli güvenlik arayışına sürükleyen temel korkunun nedenidir.

Zihni gözlemleyerek, kendinin sürekli olarak dikkat çeken yıkıcı, asi çocuğu temsil ettiği ortaya çıkar.

Suçluluk, bir insan olarak bizim değerin ve değerin kendiliğinden kınanması ve kendini geçersiz kılmasıdır.

Gerçek devlet adamları insanlara hizmet eder, 10 politikacı insanı kendi emellerine hizmet etmek için kullanır.

Ego son derece inatçıdır ve bu nedenle bir pozisyonelliğe geçmeden önce genellikle aşırı şartlar gerektirmektedir.

Hepimiz, her zaman, en ayrıntılı yapay zeka makinesinden çok daha gelişmiş bir bilgisayar var - insan aklının kendisi.

İnsan gelişimi evrimseldir ve bu nedenle hatalar ve hatalar kaçınılmazdır. Tek gerçek trajedi yaşlanmak ama daha akıllı olmaktır.

Gerçekten onu incelediğimizde, her zaman cehalet, naifilik, masumiyet ve iç eğitimin yokluğu için kendimizi cezalandırdığımızı göreceğiz.

Her insanın kendi içinde aynı bilinç özüne sahip olduğu gibi, dahilik de herkesin içinde bulunan bir potansiyeldir. Bunu ifade etmek için sadece doğru koşulları bekler.

Dahi bilincin bir özelliği olduğu için dahi de evrenseldir. Bu nedenle evrensel olan, her insan için teorik olarak kullanılabilir. Yaratıcılık ve deha süreci insan bilincinde içseldir.

"İnsanlar,“ Birisine hayatımın yardımcı olması için izin verirseniz bencil oluyorum ”diye düşünür. Aslında, cömert davranıyor. Cömertlik, hayatınızı başkalarıyla paylaşma isteğidir. İnsanların seni sevmelerine izin vermesi için bir hediye.

Mahir olanlar kendilerini belli etmezler, safmış gibi görünürler. Bunun bilincinde olanlar mutlak olanın örüntülerinin de farkındadır. Örüntüleri tanımak incelikli güçtür. İncelikli güç her şeyi harekete geçirir ve adı yoktur.

Acıya dayanıyoruz. Suçluluğun cezalandırılmasıyla ilgili bilinçsiz ihtiyacımızı kesinlikle karşılar. Kendimizi mutsuz ve çürük hissediyoruz. Bu soru daha sonra ortaya çıkıyor, Ama ne kadar sürecek?

Hayat korkusu gerçekten duyguların korkusudur. Korktuğumuz gerçekler değil, onlar hakkındaki duygularımız. Duygularımız üzerinde ustalığımız olduğunda, yaşam korkumuz azalır.