Cem Adrian

Siyahtan daha koyu bir renk olsun isterdim. Siyahlar yetmiyor artık...

Her şey çok sevmekten, hepsi çok özlemekten, umutla beklemekten, sevilmek istemekten.

Umut, şimdi hiç görmeyen birine gökkuşağının renklerini anlatmak kadar zor ve imkansız.

Bir kar tanesi gibi elinde, yavaş yavaş eriyorum.

Sınırlara karşıyım. Yani düşünsenize; doğa üzerinde Tanrı'nın ya da herhangi bir varlığın ya da bir şeyin yarattığı ya da kendi kendine var olmuş bir canlının, örneğin biz işte, insanız, çok zekiyiz, vesaire şuyuz... Ya bir kuş o sınırdan geçebiliyor, karınca sınırdan geçebiliyor, kurtçuk aşağıdan sınırdan geçebiliyor, biz geçemiyoruz. Neden? Çok zekiyiz çünkü. Kafamız çok çalışıyor. Kafamız çok çalıştığı için buraya bir sınır çizmişiz ve buradan buraya geçemiyoruz. Ya bu kadar saçma bir şey olabilir mi dünyada? ("Aykırı Sorular"da)

Gitmek yenilmek değildir kazanmak da ! Gitmek gitmektir işte, hepsi bu..

Veda etmeden gidilmez çocuk. Bu vedadan sayılmaz çocuk.

Al elimi, koy kalbine. Seni son kez duyacağım.

Kaybedecek bir şeyin kalmadıysa tutunamazsın.

Beklemek, şimdi hiç duymayan birine, dünyanın en güzel şarkısını söylemek kadar anlamsız.

Nereye gidersen git, kimi seversen sev, kimden vazgeçersen vazgeç. İnsanın dönüp dolaşacağı yer kendisi.

Beni popüler kanallar izlemesin diye şarkı göndermiyorum. Ben söylüyorum; beni herkes dinlemesin, ben herkese müzik yapmıyorum.

Bir kâğıt, bir kalem, bir yanmış, bir sönmüş, bir bitmiş sigara... Hayatın bu.

Bedeninden dışarı çıkarılmış bir kalbin, hangi cinsiyetin kalbi olduğunu anlayabilir misiniz? Aşk bedenden çok ötedir.

Siyah giyindim ki görün beyazlarını diye.

Zaman iplerini çekiştiriyor bir vedanın.

Benim duvarlarım buzdan, öpersen erir...