Adalet Ağaoğlu

İntihar etmeyeceksek, içelim bari.

Bir insan narkoz almadan, kesilip biçilecek yerini uyuşturmadan kendini kendi eliyle ameliyat eder, bunu da ölmeden başarırsa, insanoğlu için yaşamın en güç yanını, adı yapayalnız olmak denen şeyi de başarır.

Bu ülke düşünce insanlarımızı yerden yere çaldı, onları vurdu, vuramadıklarını yaraladı, bilim yuvalarının dışına kovdu; yetmedi, vatan sınırlarının dışına kovdu. Eğer arada sırada onlar için birazcık iyi bir şey yapmak zorunda kaldıysa, bunda da hep geç kaldı.

Her şey çok çabuk eskiyor. Papuçlar, perdeler, yapılar, sokaklar, duvarlar, sevgiler. Hepsi çarçabuk tüketiliyor.

Bizim milletimizin başarısızlığı kadınlara karşı gösterdiğimiz kusurdan ileri gelmektedir.

Bunca yorgunluktan sonra birbirimiz için yok olamayız. Hiç var olmamış gibi olamayız..

Hukuk olmayan yerde yargı, aşk olmayan yerde çocuk, hayat olmayan yerde ölüm.

Herkes işi gücü bırakmış, başkalarına neyi nasıl yapacağını öğretme peşinde...

Her şeyde haklı ve doğru olmak için her şeyin haklı ve doğru olması gerek.

Allah’a inanmıyorum, cenaze istemem. Beni yakın, küllerim savrulsun.

Parçalanmış değerler karşısında hayatla uyum sağlamak ikiyüzlülüktür.

Ölüm bazen o denli çabuk gelmiyor. Ölümle savaşmak gerekir.

Yeterince karanlık değil. Gece dediğin katran gibi olmalı.

Bu kaçıncı sonbahar, kimsenin kimseyi ısıtmadığı...

Her şey için hep erken... Sonuç: Geç kalmak.

Hayatta piştiği gibi kitapta da pişmeli insan.

İyileşmeyen tek hastalık, yaşlılık.

Beni yalnız yalnızlığım çoğaltır.