Pek çok nedenle, bugün henüz 'daraltılmış' bir dünyada yaşamakta olduğumuzu düşünmeye eğilimliyim. Ve bu daraltma, gerçek anlamıyla teknolojiler tarafından gerçekleştirilmiş bulunuyor televizyon ile genel salaklaşma halinin, bilgisayar ile bir tür otizmin, iletişim kolaylıklarıyla.

Şiddet gerçekten söylenemeyen şeydir çünkü ona bir şeyi anlatmaktan umudu artık kestiğiniz anda başvurursunuz...

Birbirimize seslendiğimizde birbirimizi duymuyoruz.

Dinleme sanatı neredeyse öldü.

İletişimle toplum arasındaki ilişki neyse sinir ağlarıyla zihin arasındaki ilişki de odur.

İnsan zekâsı yirminci asırda en alçak derecededir.

Düşünebilen herkesin insan olması, insan olan herkesin düşünebildiği manasına gelmiyor ne yazık ki.

Yurdumuzun insanları çok zeki...Topraklar altında kalmış pırlanta madeni gibi.

Müfredatlara tiyatro dersi konulabilir, kültürel derslere ağırlık verilebilir. Aksi durumda toplum giderek duygusuz ve iletişimsiz bir hale geliyor. Duygudan uzaklaştık.

Yalnızlık bütün olağanüstü kafaların yazgısıdır, onlar bu yalnızlıktan zaman zaman yakınsalar da ehveni şer olarak hep onu seçeceklerdir.

Şükür ki yüz tane ahmak bir araya gelse bir tane akıllı adam etmez.

Dünyayı birbirine bağlayan ve insanları birbirinden ayıran tüm yanlış anlamalar.

Bugün, insan zekasının evrimi, çoğumuzun, yeni tanrıları icat etmek için çok akıllı olduğu, ancak eskileri bırakma konusunda isteksiz olduğu sahneye ilerletmiştir.

Dünyanın yarısı söyleyecek birşeyi olan ama söyleyemeyen, öteki yarısı da söyleyecek birşeyi olmayan ama durmadan konuşan insanlardan oluşur.

İnsanlar hiçbir şey hakkında konuşmuyorlar. Giyimden, arabadan söz ediyorlar. Konuşulan şeyler hemen hemen hep aynı, değişik hiçbir şey yok.

Dil, her insanın bir taş koyarak inşa ettiği bir kenttir.

Zeki adamlar söyleyecek bir şeyleri olduğu için konuşurlar. Aptallar, konuşmaları gerektiği için.

Herkes; kendi doğrularını, hemen her fırsatta haykırıyor.

Yetişen zekâları kitaplarla beslemeyen uluslar, yıkılmaya mahkûmdur.

Sadece aptalların ciddiye alındığı bir dünyada yaşıyoruz. O halde "beni anlamıyorlar" diye üzülmek niye?