Tek bir günün sırası gelsin diye yaşam boyu bekliyoruz.

Hayat, uzun yaşayanlar için bile kısadır.

Düşünmek istediğim tüm düşünceler, almak istediğim tüm yürüyüşler, okumak istediğim tüm kitaplar ve görmek istediğim tüm arkadaşlar için hala her günü çok kısa buluyorum.

Zamanın kısalığından en çok yakınanlar zamanlarını en kötü kullananlardır.

Bütün öykülerin vardığı sonuç şudur: İnsan tek bir hayat yaşar, tek bir tane.

Zamanın, dolayısıyla yaşamanın şuuruna varabilmenin en iyi yolu, saatler ortasında yaşamaktır.

Her an herkesin, hepimizin vakti azalıyor şurada, her birimizin doğrudan ölüme dur durak bilmeden vakti azalıyor, bunun böyle olduğunun dur durak bilmeden farkında kalsaydık delirirdik, dev bir tımarhaneye dönüşürdü dünya.

Elli yaşındaki biri iki defa yirmi beş yaş hayatını mı yaşamıştır sanıyorsunuz? İnsan hayatı dilimlere bölünmez bir bütündür.

Yaşamı seviyorsanız, zamanınızı boşa harcamayın. Çünkü yaşamın özü, zamandır.

Uzadıkça kısalan şey; ömürdür.

Yaşama karşı çocuklaşırken ilerler yaşım.

Kimler önüne geçebilir zamanın akışının? Cümlelerimin noktalarına kaç zamanda ulaşırım?

İçinde bulunulan müthiş zaman parçasının önemini bir önceki veya bir sonraki zamanla değiştirme yanlısı kimseler yaşamadaki uyanıklığı terketmiş, şimdiki zamanı gölgede bırakıp kendilerini uyuşturmuş kimselerdir.

Zaman bizimdir. Onu kullanır, Öyle yürürüz.

Geçti geçmez dediğimiz zaman, kuşları unuttuk...

İnsanı zaman kadar terbiye eden şey yoktur.

İnsanı zaman kadar terbiye eden şey yoktur.

Öyle çabuk geçiyor ki günler. Hele sen de bir bak hayatına. Daha dün doğmuşuz sanki. Yeni okula başlamışız, Yeni sevmişiz. Öyle çabuk geçiyor ki günler. Hele sen de bir bak hayatına. Yarın bitecek sanki her şey. Yarın ölecek gibiyiz. Daha doymamışız yaşamasına. Günlerimiz dün bir, bugün iki. Sakın bir şey bırakma yarına. Yarın yok ki.

Hayat kısa insanoğlu! Kesildikçe biten otlar gibi yeşermeyeceksin bir daha.

Zaman içinde hiç kimse “aynı kişi“ olamaz.