Yaşamak, bir dünyaya gözleri kapamalı ve bir başka dünyaya bakmaktır; yürek istiyor. Yaşamaktan korkmak, yozlaşmak oluyor.

Bu dünyada insanların korktuğu tek şey öğrenmekti. Acıyı, susuzluğu ve üzüntüyü öğrenmek onların uykularını kaçırıyor, bu yüzden daha rahat döşeklere, daha leziz yemeklere ve daha neşeli dostlara sığınıyorlardı. Dünyaya olan kayıtsızlıkları bazen o kerteye varıyordu ki, kendilerine altın ve gümüşten, zevk ve sefadan, lezzet ve şehvetten bir alem kurup, keder ve ızdırap fikirlerinin kafalarına girmesine izin vermiyorlardı.

Ölmemek elimizde değil ki bizim. İyi yaşamamak beni tek korkutan.

Yalnız Allah'tan korkarım, Allah'ın dediği olur. Bu büyük alemi yaratan ve de yöneten yüce kudret, alnımıza bir yazı yazıyor diyorum ben doğarken. Doğuyor, yaşıyoruz. Ama pembe… Ama gri… Ama siyah olaylarla geçiyor bir ömür ve sonra da çaresi yok ölüyoruz. Evet. Ben bazen ölümü de özlüyorum. "Ölüm özlenir mi?" diyeceksiniz. O beni özlemeden ben yakınlık kurarım. Yeter ki Tanrı onun bile hayırlısını versin. Gecinden versin. Başkalarına çektirmeden, gına getirmeden, başka kimseleri rahatsız etmeden… Ne demiş atalarımız? "İki gün yatak, üçüncü gün toprak..."

Ölümden ne korkarsın, korkma ebedi varsın.

Acıda her zaman tadılmayan muhteşem bir zevk vardır.

Cesaret, korkmamaktır. ("Le courage, c'est de ne pas avoir peur.")

Ölmek bir şey değil, yaşamamak korkunç.

Ölmekten korkuyor musun? Yoksa ebediyen yaşamak mı istiyorsun?

Eğer ki hayat kâle alınır ve hiçliğe tercih edilebilecek bir şey olsaydı, o zaman hayatın çıkış kapısı bu denli korkunç bekçiler olan, ölüm ve ölüm korkusu tarafından tutulmazdı. Ama bu korkunç hayata, olduğu bu korkunç haliyle kim dayanabilirdi ki, ölüme giden yol bu derece dehşet verici olmasa? Kim katlanabilirdi ölüm düşüncesine? Kim katlanabilirdi yaşamaya, eğer ki ölüm yolu tatlı olsa! Yine de iyi olan bir şey var ki, o da hayatın ötesini herkesin bir gün göreceğidir.

Yaşamım boyunca hiçbir şeyden korkmadım. Mücahit gibi yaşadım ve ölümü her zaman bekledim.

Yaşamım boyunca hiçbir şeyden korkmadım. Mücahit gibi yaşadım ve ölümü her zaman bekledim.

Ölmeyi ve kelimenin tam anlamıyla ölmeyi öğrenmeliyiz. Sonun korkusu tüm sevgisizliğin kaynağıdır.

İnsan talihsizlikten ve mutsuzluktan değil, akılsızlıktan korkmalıdır.

Korku, yalnızlık ve endişeyle dolu ve beni kurtarmak için dine asla ihtiyacım olmadı.

Ölüm hakkında hiçbir şey duymak istemiyorum.

Ölüm düşman değildir; sürekli korku içinde yaşamaktır.

Ölmekten korkmuyorum.

Yaşamda hiçbir şeyden korkmayın yalnız; her şeyi anlamaya çalışın. Şimdi anlama vakti, böylece daha az korkabiliriz.

Hayaletlerden korkmam. Yaşayanlar, sadece vücutları olduğu için korkunçtur.