Zâten inancımız olmasa, vâr olmanın anlamı anlamsızlıktan başka bir anlama gelir miydi?

Ölmekten korkuyor musun? Yoksa ebediyen yaşamak mı istiyorsun?

Soru/n felsefedir: ne yandan bakmaya başlamalı yaşama, tanrıya, düşünceye ya da herhangi bir şeye. Bakılan her şey sahtedir. Göreceli sonucun, aksam yemeğinden sonra pastayla kiraz arasında yapılacak seçimden daha önemli olduğuna inanmıyorum.

Herkes dedi, merak içinde, Ölümden sonra hayat var mı diye, Boşuna düşünürler, Sanki hayat varmış gibi ölümden önce.

Yaşamla karşıtlık oluşturan, ölümden ziyade, yaşlılıktır. Yaşlılık, hayatın parodisidir; oysa ölüm, hayatı bir yazgıya dönüştürür: Ona bir kesinlik boyutu kazandırarak, onu sınırlamak ve korumak yoluyla bir yazgıya dönüştürür. Ölüm, zamanı yürürlükten kaldırır.

Ölmek istemiyorum ama yaşamanın da meraklısı değilim.

Hayat ölmek için çok kısa.

Ölüm kapını çaldığı gün ona ne ikram edeceksin?

Beden ruhun mezarıdır.

Bir insan ne zaman ölü sayılır?

Eğer ölüm fikrinden kurtulmak isterseniz, kendinizi bu tarafta yaşam olduğu düşüncesinden kurtarmalısınız. Yaşam ve ölüm birdir.

Öleceğimiz düşüncesi ölmekten daha korkunçtur.

Felsefe ölmeyi öğrenmek değil yaşamayı öğrenmektir.

Platon Felsefe yapmak ölmeyi öğrenmektir.

Çok sık sorulan bir soru ise şudur: "Ölüm ne zaman başlar?" Muhtemelen doğumda.

Yaşamak yeterince zor, ölmekse büyük işti.

Ölüm, yaşamın ta kendisidir.

Ölüm acı vermez; acı veren şey, yaşamdır.

Ölüm, kokuşup çürümek ise doğum onun başlangıcı olan bir yaradır.

Toprağın altında üzerindeki canlılardan daha fazla ölü var ve biz yaşamdan çok ölüme sahibiz. Sadece bir zamanlar sesleriyle etrafımızı saran şimdiyse yok olmuş insanlar değil kastettiğim, biz de yıldan yıla parça parça ölüyoruz. Henüz var olmayan da ölecek. Neredeyse her şey ölü.