Rakip siyasi kurumlar arasında yapılan seçim gibi, rakip paradigmalar arasındaki de aslında birbirine tamamen zıt toplumsal yaşam tarzları arasında yapılacak bir tercihtir. Böyle olduğu için de, söz konusu tercih yalnızca olağan bilime özgü değer yargıları tarafından belirlenemez. Çünkü bu değerler zaten üzerinde mücadele yapılan paradigmaya bağlıdır. Paradigmalar, paradigma seçimi üzerine bir tartışmaya girdikleri zaman, ister istemez döngüsel bir rol oynarlar. Her kesim, kendi paradigmasını savunmak için gene kendi paradigmasını kullanmak durumundadır.

Hiç kimse ne ise o olarak kabul edilmez, başkaları onu ne yaptıysa o öyle bilinir, öyle kabul edilir.

Bizim başkası için ne olduğumuzun yeri yabancıların bilincidir. Bu ise bizim için kesinlikle doğrudan doğruya değil ancak dolaylı olarak yani ötekilerin bize karşı davranışını belirlediği ölçüde var olan bir şeydir.

Kız arkadaşlarım benimle ahbaplık etmeyi ve fikirlerimi kabul etmeyi zevklerine ve rahatlarına aykırı buldular. Hoş tutulan bir oyuncak olmak onlara insan olmaktan daha kolay ve cazip geliyordu.

Fikret, galiba yanlış terbiye edilmişti. Çirkin bir kalbin içine uyanık bir ruh koymak niçin? Beğenilmediğini, her yerde, her şeyde ihmal edildiğini daha çabuk fark etsin diye mi? Çirkinin ağzındaki güzel söz, acizin ağzındaki haklı söz kadar boş, faydasız bir şeydi.

İnsanlar hiçbir şey hakkında konuşmuyorlar. Giyimden, arabadan söz ediyorlar. Konuşulan şeyler hemen hemen hep aynı, değişik hiçbir şey yok.

Ye kürküm ye.

Yoksulluğun kötülükten daha fazla utanç veren bir özellik olduğu bir toplumda ahlak diye bir şeyden söz edilebilir mi?

Bir ülkenin Ahlâkî durumu açısından güçlülük ya da zayıflık derecesini ölçebilmek için, sadece sokaklardaki kadınların giyim kuşamlarına, tutumlarına bir bakmanız yeterli olacaktır; özellikle genç kadınlara bakarak kesin bir yargıya varabilirsiniz.

Moda çoğunlukla insanların zenginliklerini gösterişinden başka bir şey değildir.

Gözlerimi siyaha boyadım diye dinsiz muamelesi gördüm. İnsanlar kalplerini siyaha boyamış kimin umrunda?

Ne gariptir ki toplum olarak, aklı yavaş olana değil de ayağı yavaş olana, yüreği kör olana değil de gözü kör olana acırız.

Doğrudur, düşüncelere bakılmıyor artık.

Eğer beni becermek gibi bir niyetiniz yoksa neden dış görünüşümle bu kadar ilgileniyorsunuz?

Yoksulluk görecelidir ve bu nedenle aşağılık değildir.

Fakirlik ayıp değildir, zenginlik de öyle.

Sınıflandırılmış toplumlar kalırmış sınıfta, Adam demezler, dışlanırsın kılık kıyafet bozuksa.

Sanat, bir sanatçının dışarıdan gelen dürtülerle kendi iç dünyasını tamamlayarak yaratmış olduğu bir ortamdır. Sanat bu yüzden evrensel olamaz. Sanatçının kendi iç dünyasını döktüğü şey toplum tarafından kabul edilmek zorunda değildir.

İnsan her ne yapıyorsa yapsın insanların ne düşündüğü umrundadır tabii. Tuvalette tek başına aynaya falan bakmıyorsa tabii. Hatta tuvalette tek başına aynaya bakıyorsa da insanların ne düşündüğü umurunda olduğu için bakıyordur herhalde. Ama önceliğim insanların ne düşündüğü değil herhalde.

Oligarklar, bu kadar 'dindar' ve bu kadar porno-kar olmasalar, fabrikalarda bu sükuneti sağlayamazlar.