Daha ileride, iyi insanlar olağan şeylerden sayılacak. Ve biraz daha zaman geçince, başka türlü insanlara zaten rastlanılmayacak, çünkü bütün insanlar iyi ve dürüst olacak. O zaman, yaşamak çok kolay ve iyi bir şey olacak.

Ümit, benim ruhumun zarurî ihtiyaçlarındandır. Bir nebat nasıl gıdasız, havasız ve ziyasız duramazsa, benim ruhum da ümitsiz yaşayamaz.

Biz zamanın çocuklarıyız ve zaman ümittir.

Hayal edilecek bir şey vardır, Yerine getirilecek bir istek, Doyurulacak açlık, Cömert bir yürek, Uzanmış açık bir el, Canlı canlı bakan gözler vardır. Bir yaşam vardır, yaşam, Bölüşülmeye hazır.

Yurdumda sürüp giden bozuk düzenin kökten değişmesi gerektiğine inanıyorum. Bu bozuk düzende çıkarı olanlar bir de kandırılmışlar "Böyle gelmiş böyle gider" demektedirler. Hayır, böyle gitmeyecek, böyle gidemez, böyle götürmeyeceğiz. Çocuklarımız benim yaşadığım çocukluğu yaşamasınlar.

Herhangi bir gelecek her zaman bulunur, diye düşünüyordum, dünya hiçbir zaman durup kalmadı, yaşam devam ediyor!

Çocuk, insanlık için hem bir umut hem de bir vaattir.

İnsan olmak kolay değildir, hele ki ‘insanca’ yaşanabilecek bir toplum düzeni yoksa..!

Belki de insanlık sorunun temeli, ölüm gerçeğini inkar edebilmek için yaşamlarımızın tüm güzelliğini feda etmemiz, kendimizi totemlerin, tabuların, haçların, kanlı adakların, kiliselerin, camilerin, ırkların, orduların, bayrakların, ulusların içine hapsetmemeizdir. Oysa elimizdeki tek gerçek, ölümün kendisidir.

Biz canlıların cehennemi gelecekte var olacak bir şey değil, eğer bir cehennem varsa, burada, çoktan aramızda; her gün içinde yaşadığımız, birlikte, yan yana durarak yarattığımız cehennem.

İnsan nüfusunun azalmasını hızlandırma görevi giderek daha acil hale geliyor.

Oysa şimdi az daha yaşamak istiyorum. Başıma gelecekleri merak ediyorum.

Bu ülkede bir gün, paranın yenemeyeceğini ve en büyük servetin beton değil beyin olacağını öğreneceğiz. Bir gün...

Sonsuza dek yaşamak istiyoruz ve buna yaklaşıyoruz.

Pratik günü yaşamaktır. Teori geleceği. Pratik, geleceği hazırlar; teori haber verir.

En şiddetsiz toplumlar, geçmişi ve geleceğinde, en yoğun şiddet içeren toplumlardır.(1986)

Geçmiş zaman karanlık, yarınlar beyaz.

İnsan umudu taşıdı, kimisi kırdı umudu. Lâkin kiminin sahip olduğu tek şey oydu, hepsi buydu.

Yarın bir kapıdır ve sen uykudan o kapıdan geçmek için uyanırsın.

Bir okumuşum tam 15 sene sürece... Ve okulumu kırmışım, kırılmışım dünümde. Şimdilerde ezbere büyüdüğümü anladım, tekdüze. Bilgilerimi çöpe attığım defterlerimde bıraktım ve soru kâğıtları artık yok önümde, tıpkı sorulan sorulara cevap olamadığı gibi. Verilen cevaplara kayıtsız kalanım. Ben talanım, ortadayım, çevremde bu koca şehir; elimde dumandan ibâret bir zehir, kibirle yıkanan insancıklar ortasında binlerce çocukluğum, çantalarına koymak için bekliyor geleceğini. Ben işte oydum, şimdi buyum! Önümüze bakıp da yönümüzü bulamadık, gözümüzü açıp da yolumuza varamadık, sözümüzü tutup da ileriye adım atamadık, adımızı karaladık ama temize çıkaramadık. Atamıza rüsvâyız, şimdi ben soruyorum sayın hocam; pişman mısın? Gelecek sizin eserinizdir, ezbere nesiller yoldalar; kırmızıda geçtiler. Yeşili beklemeden meydanı boş bulan her hergele mengene oldu, ülkemi yedi âfiyetle beni de. Siz diplomasına imzalarınızı attınız. Şimdi yine soruyorum sayın hocam, pişman mısın? İmzâlarınız ateşe verdi kibritin torpilini ve yandı okul önlükleri. Üniformalarda saklanan büyük teröristleri yarattınız, kararttınız; 25 senedir beklediğim aydınlık geleceğimi, biraz abarttınız!...