Oyunculuk bir bütün o bütünü bozmamak gerekiyor.

Sanatın düşmanı sınırlarının yokluğudur.

Heykellerimi “embriyonsal” olarak tanımlarım, çünkü her parça yeni fikirler üretmeyi ve aynı türün daha gelişmiş örneklerini üretmede kullanabilecek farklı bilgilere duyulan ihtiyacı içerir. Ama tabii ki tek bir yöne odaklanıp çalışmıyorum. Daha çok deneylerimde karşılaştığım birtakım sorunların üzerine gitmek ve onları çözmeye uğraşmakla ilgileniyorum. Sıradanlığa özellikle de değiştirilemez ya da tartışılamaz gibi görünen kuramlara meydan okumaktan hoşlanırım. Bana göre, mevcut olan zaten eskimektir.

Her iyi şey yaptığımda, ‘Metin de benimle birlikte olsaydı burada şunu yakalayacaktık’ demişimdir yani. Şimdi bu adam Cumhuriyet döneminin en önemli oyuncularından biri bana göre, böyle bir adamın ortağı olmak müthiş bir şey kazandırıyor bir defa.

Aktörlerde hiçbir renk yoktur. Bu sanat formu.

Yapıt kavranan fikrin bıraktığı izdir.

Resmimi hayal ediyorum, ve sonra hayalimi boyuyorum.

Bazı şeyler bir bölüm olarak kalmaya devam eder, sadece şarkı sözleri ve melodiler veya bir dizi veya sadece bir tümce kalır.

Her şeye sanatsal bir şekilde bakıyorum.

Sahnede ya ağlar gibi yaparsın ya da gerçekten ağlarsın. Ben ağlamayı seçiyorum. Gibi yaparsanız, seyirci de sizi seviyormuş gibi yapar.

Her şeyi düşünüp çizmeme izin veriliyordu ama hiçbirisi kullanılmıyordu.

Yalnızlık bazen yaratıcılığımı güçlendiriyor. Bir bardak şarap daha içip kendinizi daha kötü hissediyorsunuz. Acı çekmeden sanat yapılmaz. Sanat acıyı dengelemek için vardır.

Yaratma depresyondan çıkma sürecinde gerçekleşir, en dibe gider, hızlanarak döner, tepeye sıçrarsın; dipten gelenler dibi görmeyenlerden bir baş yukarıdadır.

Yaratıcı olmak için kuşatılmamışlık duygusuna sahip olmak gerekir.

Uygarlık saldırganlığın dolambaçlı yollardan ifadesidir. İfadede yol ne kadar dolanırsa, yaratıcılık o kadar fazla, yaratılan eser o kadar büyük olur.

Tchaikovsky, Hemingway, Gaugin ve Zola depresyon yönünden tedavi edilmiş olsalardı, bugün kendilerini tanıtan o eserleri vermemiş olacaklardı.

Mantığı olmayan bir şeyin yaratılması çok üst düzey bir yapı gerektirir.

Kaz Dağları'nı alıp şu taraftan bu tarafa taşıyorum, kimse bir şey demiyor, çünkü ben varolmayan hakikatler yaratıyorum.

İnsanı bazen yetersizlikleri üstün yapar, Paganini mesela 'Ehlers-Danlos Sendromu' denen ve keman çalmak için insanın elini kolunu "kırık" hale getiren bir hastalığa sahipti.

Büyüklük bataklıkta büyür, Picasso'nun genelev kapılarındaki halini hatırlayın.