Öğrenciler öğretmenlerin hazmettiklerini yerler.

Eğitim sizin ne öğrendiğinize değil hangisini daha iyi ezberlediğinize bakar.

Öğretmen genellikle öğrencilerden daha çok şey öğrenir.

Bilim insanı adayı olan bu çocuklar hiçbir zaman kendilerine öğretilenleri sorgusuz sualsiz ezberlemezler ve doğruluğuna kayıtsız şartsız inanmazlar, çünkü biz bile öğrettiğimiz şeylerin doğruluğundan şüphe etmekteyiz.

Sınav, öğrenmenin düşmanıdır. Korkmadan, tembel suçlamasına aldırmadan, sınavsız eğitim istenmelidir.

Profesörü tanımak da yetmez. O milletin "öğretmenlerini de" tanıyacaksın, kafa orada oluşur. Bugünkü Türkiye’nin hâlini de öğretmenlerinden anlarsın. O iyi değilse, memleketin hâli de iyi değildir. Öğretmenin içinde “ışık” ve denge duygusu varsa, o ülke de belirgin nitelik vardır.

İnsanlığın en iyi buluşu kitaplar, en kötü buluşu ise okullardır. Okullarda bana öğretilenleri unutabilmek için 15 yılımı verdim!

Çocuklarımız için Erken Çocukluk Eğitim Takvimi hazırladık. Bir velimiz veya öğretmenimiz, '365 gün boyunca bir çocukla ne yapılır, nasıl yapılır bütün bunları her gün takvim yaprağında bulma imkanına sahipler.

Öğrenen ve Öğretmen arasındaki insan temasının yerini hiçbir şey tutamaz.

Diğer alanlardaki öğrenimlerinde sağlam bir temel oluşturduklarında, Calvin'in Kurumları'nı ve teoloji üzerine yazdıkları ilk kitaplardan birini okumanın yararlı olabileceğini inkar etmiyorum; Fakat korkarım ki, buna çok erken başlamak onları yalnızca bilgece öğrenmenin tüm temellerinden alıkoymakla kalmayacak aynı zamanda yargılarını yargılayabilecekleri zamana kadar kontrol altına alacak ve birçoğunu kilise karşıtı olmasa bile gülünç duruma düşürecektir

Okul müdürü etrafında bir huşu atmosferi yaratmalı ve kendi mükemmelliği karşısında hayretlere düşmüş bir edayla yürümeli.

Okulda okuduklarıyla yetinenler, yalnız öğretmenleriyle konuşabilen çocuklara benzerler.

Her köyde bir meşale olur, o öğretmendir; ve her köyde bir söndürücü olur, o papazdır.

Her şey hakkında bir şey öğrenmeye ve bir şey hakkındaki her şeyi öğrenmeye çalışın.

İlk öğretmen, ilk bilgi veren insan annedir. Buradan hareketle eskilerimiz anneye 'öğreten, terbiye eden' anlamında 'mürebbiye' derlerdi; mürebbiye ile Rabb aynı kökten sözcüklerdir.

Öğrenirken yüzünde sıkıntı yoksa zekidir.

Öğretmen dilsizse çocuklar cezalandırılma korkusu; öğretmen konuşkansa çocuklar utanma duygusu yaşar.

Yeryüzünde okumak dan, başka herhangi bir konuyu öğrenmek de boşuna zahmettir.

Bence okullarda yapılan en büyük yanlış, çocukları korkuyla motive ederek bir şey öğretmeye çalışmaktır. Not alma korkusu, sınıfta kalma korkusu gibi. Bir konuya ilgi duyarak öğrenmek ile, korku ile bir şeyi öğrenmek arasında nükleer bir patlama ile bir kıvılcım kadar fark vardır.

Bileytaşı keskin değildir ama en sert demiri bile keskin eder…