Zaman bir uyuşturucudur. Fazlası sizi öldürür.

Yaşamla karşıtlık oluşturan, ölümden ziyade, yaşlılıktır. Yaşlılık, hayatın parodisidir; oysa ölüm, hayatı bir yazgıya dönüştürür: Ona bir kesinlik boyutu kazandırarak, onu sınırlamak ve korumak yoluyla bir yazgıya dönüştürür. Ölüm, zamanı yürürlükten kaldırır.

Sürekli yaşam umut demektir. Ölüm, seçme şansının yok olmasıdır.

Sevgili ölüm, henüz yaşamadım.

Şunu asla aklından çıkarma, ister üç bin yıl yaşa, ister otuz bin yıl, şu anda sahip olduğundan başka bir yaşamı yitiremezsin ve mevcut yaşamın sona erdikten sonra yeni bir yaşama da sahip olamazsın.

Yaşamak için zaman var ve ölmek için de ama şu anı reddetmek için asla yok.

Ölmek için yaşamak gerekir, unutma. Anı yaşa, yarını da unutma.

Yaşam kapımızın eşiğinde oturmuş, ölüm arkada nöbet tutarken, bizler evin içinde nasıl da oynuyoruz.

Nasıl veya ne zaman öleceğinizi seçemezsiniz. Sadece nasıl yaşayacağınıza karar verebilirsiniz.

Her an mezarlarımıza biraz daha yaklaşıyoruz.

Yaşam nedir ki? Beklersin, günler geçer, ölüm gelir ve hepsi sona erer.

Farkında değilsiniz günler geçiyor. Dün komşu kadını tabuta koyup götürdüler. Ölmek güzel aslında yaşamak daha güzel.

Ölü uykusu gibi geçmesin günler, Zaman mezar taşlarında yavaşlasın.

Toprağın altında üzerindeki canlılardan daha fazla ölü var ve biz yaşamdan çok ölüme sahibiz. Sadece bir zamanlar sesleriyle etrafımızı saran şimdiyse yok olmuş insanlar değil kastettiğim, biz de yıldan yıla parça parça ölüyoruz. Henüz var olmayan da ölecek. Neredeyse her şey ölü.

Genç olan yaşlanır; bugün yaşayan yarın ölür.

Ölümün, yaşamın ve zamanın üzerinde olan tek bir şey varsa, o da henüz doğmamış olandır.

Her an herkesin, hepimizin vakti azalıyor şurada, her birimizin doğrudan ölüme dur durak bilmeden vakti azalıyor, bunun böyle olduğunun dur durak bilmeden farkında kalsaydık delirirdik, dev bir tımarhaneye dönüşürdü dünya.

Az az ölüyoruz her gün

Sen her defasında biraz daha eksilerek yola devam edersin, ölüm de hükmünü sürdürmeye devam eder.

Uğur Mumcu katledildiği gün, Villa'da çalışıyordum, 24 Ocak 1993, Temren haber verdi, hiç beklemiyorduk ve artık acele etmem gerektiğini düşündüm. Arkasından Eşref Paşa'nın, Şubat 1993 ve hemen sonra da Turgut Bey'in, Nisan 1993, ölümlerini idrak ettik. Zamanımın azaldığını hissettim.