Çıraydım, tutuşturdun beni, ağulu bir solukta üfleyip söndürdün şimdi de; kara kara tütüyorum.

Dalda muhabbette kumrular, bana ayrılığı sordular. Dedim afet, yangın, dedim kar. Dedim adet aşkı vururlar.

Ayrılık sevdanın türbesidir.

Ağlasam sesimi duyar mısınız? Mısralarımda; Dokunabilir misiniz? Gözyaşlarıma, ellerinizle? Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel, Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu Bu derde düşmeden önce. Bir yer var, biliyorum; Her şeyi söylemek mümkün; Epiyce yaklaşmışım, duyuyorum; Anlatamıyorum.

İki gözüm iki çeşme... Neye yanıyorum, biliyor musun? Birleştiremedik kalplerimizi..!

Ah sen saman sarışını, yüreğe sızı düşürecek kadar güzel ve tatlı kokulu sarışın, keşke hiç doğmamış olsaydın.

Anahtarınla sessizce girersin eve... Ev karanlıktır... Sonra onu duyarsın... İçerideki odada bu şarkıyı mırıldanmaktadır... (Famous Blue Raincoat) işte o an aynı sessizlikte çık evden, çünkü terk edileceksin...

Ayrılmak biraz ölmektir çok doğru

Eski sevgiliye geri dönmek, sonunu bildiğin bir kitabı yeniden okumak gibidir.

Hüzün adres değiştirir zamanla Benden geçer sana göçer Sevdiğim...

Anladım Yar'la bir olmayınca, Yer'le bir oluyormuş insan.

Değil mi ki, kavuşmalarımız topal Ayrılıklarımız koşar adım.

Oturup konuşsaydık geçerdi belki her şey... Başını alıp gitmek sevdaya dahil değil.

Kolay değildir, uğruna her şeyinizi verdiğiniz insana yabancı gibi bakmak.

Eyvah ! ne yer, ne yar kaldı, Gönlüm dolu ahu zar kaldı.

Aklı maçaya gelen görüntülerde çalmıştınız kalbimi. Kırmıştım annemi dahi. Bir özür vahi, bir ömür fânî. Ödemem zor bu bedeli ve ebedî.

Hüzün, bir hazin kelime... Ayrılık gibi, hicran gibi; ama mutluluk gibi de. Bazen bir gözde görürüz onu, bazen bir yüzde. Bazan bulutlarla gelir, bazen lodoslarla.

Nasıl da çabuk geçti o günler,
Koştum peşinden yetişemedim.
Güzel bir söz vardı dilimde,
Çok istedim, söyleyemedim.

Canan gide rindan dağıla mey ola rizan

Yine severmiydin beni simsiyah duman olsaydım.