Muhafazakar Sanat diye bir kategori ancak bizde keşfedilebilirdi.

İnsan zekâsı yirminci asırda en alçak derecededir.

Militarizm, Türkiye'de de düzenli biçimde sulanan bir bitki.

... Türkiye entellektüelleri, uzmanları, aydınları, partilileri Türkiye'yi yiyorlar. Argo anlamıyla yiyorlar. Yani Türkiye'yi aptallaştırıyorlar. Dönemlere ad verirsiniz. Bu dönem de aptallaştırma dönemi.

Toplum kendi teknolojisinin bir ürünü haline geldiğinde kendi kendisini yok eder.

Bir ulus her zaman büyük şehirlerinde çürümeye başlar, aslında belki de her zaman orada çürür.

Hırsızlığı kaldır, artık mahzenlere, demir kapılara, kasalara, bankalara, polislere, bekçilere lüzum kalmaz. Medeniyet çalışmalarının ehemmiyetli bir kısmı şıp diye durur.

Bir zaman sonra, "karanlık çağlar" dediğimiz şey belki de bizim çağımızı da kapsayacaktır.

İslamcılar güç kazandı, azınlıkta kaldık. Tüm bakan eşleri türbanlı. Türkiye rüyalarımız öldü. İleride ülkeden ayrılabilirim.

Demek ki biz uzayda, başka bir gezegende yaşıyormuşuz. Türkiye’nin ve toplumun hiçbir şeyini bilmiyormuşuz! Demek ki insanlar durumdan, gidişten memnunmuş. Seçim günü uzay gemisinden paraşütle, hiç bilmediğimiz bir ülkeye indik. Burasının Türkiye olduğunu öğrendik. Ülkenin gerçeklerini, nasıl böyle yanıldığımızı da yakında inşallah öğrenmeye başlayacağız!

Cehennemle cennetin buluştuğu "cehen-net" burası... Bir ayakla sevdanın, öbürüyle nefretin toprağına basılabilen sıra dışı hudut noktası... Coşkuyla zulmün, cezayla ödülün, cenazeyle düğünün kolkola gezdiği diyar... Bağrından sanatçılar doğuran, doğurduğu sanatçılara acımadan kıyan alacakaranlık bir kuyu... Hiç umut kesmeden yattığımız müebbet... Sevgimizin de şiddeti kadar orantısız olduğu memleket...

Türkiye’nin en ünlü meydanını, maç gecesi fanatizme, yılbaşı gecesi alkolizme açıp bayram günü emekçiye kapatmak, okullar olmadan maarif yönetmeye benzer ki, "Ben senle baş edemiyorum" diyerek provokatöre teslim olmak anlamı taşır.

Türkiye, ne yazık ki bir yanıyla döneklikler, ihanetler beşiği.

Medeniyet, gezegendeki sosyal bir vebadır ve kötü muamele hastalıkları için bir virüs kadar gerekli.

Medeniyet üçkağıtçılara saraylar yaptırır, dâhilere kümes.

Onlar için Anadolu yoktur, İstanbul yoktur, Türkiye yoktur, üzerinde insanların gözyaşı döktüğü, sefalet çektiği, didindiği bir dünya yoktur.

Türkiye halkı kravat takar, lüks otomobillerde dolaşır, bikinili hatunları sosyetik plajları doldurur veya şehirlerini şekilsiz gökdelenlerle doldurup oraları “modernize” ederek yaşanmaz hale getirir ama tüm bu halk zenginiyle fakiriyle, şehirlisiyle köylüsüyle zır cahildir ve ortalama kültür düzeyi ya bir Afganistan ya da bir Orta Afrika kabilesi kadardır.

Geç kalan adalet adaletsizliktir. Ama bu ülkede bari geç olsun da güç olmasındır.

Türkiye'deki insanların çoğu şuna inandırılmış biçimde: "Sen aslında müthiş birisin, şöhret, para, hepsi seni bekliyor. Ama hakkını yiyorlar!"

Lidere tapınma, yaranma ve ne söylerse söylesin tartışmasız boyun eğme ortak özelliğimiz oldu. Sonuçta toplumları felakete sürükleyen tek boyutlu insan topluğu ülkemizin genel yapısı oldu.