Görmek her zaman fark etmekten ibarettir. Gözlerimizi kendi tanıdıklarımızın üzerinde gezdirir ve neyi kabul edeceğimizi seçeriz.

Neden dünyayı değiştirelim? Dünyaları değiştirin!

Önce güneş gibi olmadıkça göz asla güneşi görmedi.

Kendinizi temiz ve berrak tutarsanız iyi edersiniz; çünkü arkasına geçip dünyayı görmeniz gereken pencere sizsiniz.

Neden bu kadar karamsarsın? Sen neden değilsin? çevrene bakmıyor musun hiç?

Budala ile bilgenin gördüğü ağaç aynı değildir.

Bir insan gördükleri kadardır.

Bizi mutlu ya da mutsuz kılan; olaylar değil, onları algılama biçimimizdir.

İnsan normalde gökyüzüne uzun uzun bakmaz ama soğuk algınlığından yatarken kafasını kaldırır ve orada çok bambaşka bir şey görür. Sarsılır. Oysa biz bilmeyiz ama yukarısı hep öyledir; o bulutlar, o ışık ve gölge oyunları hep vardır.

Kötülük onu yalnızca öyle yorumlayanın gözünde kötüdür.

Göz, kendisinden başka herşeyi görür.

Gözümüzdeki kıymık en iyi büyüteçtir.

İnsan karşı koymaya yetecek güç bulmadan saldırganı algılamaz.

Herşey biz ona nasıl bakarsak bize öyle görünür.

Dış dünya ve zihnimde olup bitenler arasında uçurumlar olabiliyor.

Gerçeklerin önemi yoktur. Önemli olan size nasıl hissettirdiğidir.

Her insan kendi görüş sahasının sınırlarını dünyanın sınırları olarak kabul eder.

Hepimiz hayatlarımızı dışarıdan değil bedenlerimizin içinden dışarıya doğru yaşıyoruz. Bu yüzden kurgu onun yapısına sahiptir.

Bize öyle bir güç verin ki, kendimizi başkalarının gördüğü gibi görelim.

Hayat siyah ya da beyaz değildir. Milyonlarca gri alan var, siz bulmadınız mı onları?