Uyurken bana bakma. Uyuyan her insan aptal görünür.

İnsanlar üzerinde pek çok şey söylenir, ama insandan söz edilmez hiç.

Tiyatronun seyircisine doğru tuttuğu ayna, onların düşkünlüğünü, dayanıksızlığını, eksikliğini, yetersizliğini, istenç zayıflıklarını ve aşırı güçlü tutkularını dizginleyememelerinin nelere yol açabileceğinin ifadesidir.

Herkes üstünü örtüğünün altında kalır.

İnsan gerçeği bilecek niteliğe sahiptir. Bir şey sağduyulu ile inşa edildiğinde deneyimle doğrulanmış olur.

İdeoloji, fikirleri maskelere dönüştürür; kendini taşıyan insanı saklar ve aynı zamanda gerçeği görmekten alıkoyar. Hem başkalarını hem kendimizi aldatır.

Samimi olanın hatası, samimiyetsizin doğrusundan dahi şirin gelir insana çoğu zaman.

Fakat insanlar sistemlere, bazı soyut kavramlara o denli bağlıdırlar ki, sadece mantıklarını haklı çıkarmak için gerçekleri göz göre göre değiştirmeye, gözlerini kapayıp kulaklarını tıkamaya razıdırlar.

En çok dişlerin ve gözlerin katıldığı abartılı olmayan gülüşleri severim.

Herkesin maskesini çıkarıp atmak zorunda kalacağı bir gece yarısı vakti gelir.

İnsanlar göründükleri gibi olmalıdır. Eğer değillerse hiç görünmesinler daha iyi.

Tiyatrolar hiçbir zaman ölmez. Malzemesi insan olan bir sanat dalı nasıl ölebilir. Duygu toplumdan uzaklaştığı zaman toplumun üretebilecekleri alan kalmaz.

Bazı insanlar gerçeklerle yüzleşemiyor.

İnsanlarda tek güzel kanun, suyu ışık yapmaları, düşü gerçek yapmaları, düşmanı kardeş yapmalarıdır.

Bir maske taktığını fark ettiğin anda, o maske düşmeye başlamıştır zaten.

İnsanı yaralayan tek şey gerçektir.

Gerçekten yüreğinden geçenleri söyleyebilen ne kadar az insan vardır!

Ee, insana özgü çok zayıf yanlarım var. Kimin yok ki?

Yalan olduğunu bilsen dahi, inanacaksın insanoğluna.Yani dinleyeceksin onu, ne için yalan söylediğini anlamaya çalışacaksın. Bazen yalan insanın özünü gerçeklerden daha fazla açığa vurur.

İnsanlar düşünmeyi öğrendiler mi, düşüne düşüne gerçeğe ulaşmayı da öğrenirler elbet.