Merak yerine itaate değer veren bir sistem eğitim değildir, bilim hiç değildir.

Kaliteli eğitim doğru konularda yerinde ve gerekli sorular sorabilmekten geçmektedir.

Bilim insanı adayı olan bu çocuklar hiçbir zaman kendilerine öğretilenleri sorgusuz sualsiz ezberlemezler ve doğruluğuna kayıtsız şartsız inanmazlar, çünkü biz bile öğrettiğimiz şeylerin doğruluğundan şüphe etmekteyiz.

Cehalet, asla soru sormaz.

Değişmez dini kuralları yaşam tarzı olarak kabul eden toplumlar çoğunlukla merak duygularını bastırır. Çocukken anne babamıza, “Tanrı var mı yok mu” diye sorduğumuzda ya bize vurmuş ya ağzımızı kapatmışlardır. Eğer bir çocuk, daha o çağda bazı şeylerin yasak olduğu için düşünülmemesi gerektiğine alıştırılmış ise o çocuğun artık ileride bir doğabilimci olarak yetişmesi mümkün değildir. Değişmez inanç kurallarını ilke kabul eden bir düşünceyle bilim yan yana yürüyemez.

Her bir öğrencime şunu taahhüt edebilirim, ‘Yavrum senin başladığın yılda kural neyse, sen onunla mezun olacaksın. Ben asla yıl ortasında kuralı değiştirmeyeceğim. Sakin ol. Sürpriz yok sana.’ Yeni başlayanlara da ‘Bundan sonraki kural bu’ diyeceğim.

Öğrenen ve Öğretmen arasındaki insan temasının yerini hiçbir şey tutamaz.

Okulda okuduklarıyla yetinenler, yalnız öğretmenleriyle konuşabilen çocuklara benzerler.

Bilginin peşinden koşuyordum, elde ettikleri sonuçların gerçeğini ve nedenini takip etmekten asla korkmadım.

Kimseye hiçbir şey öğretemem, sadece onların düşünmelerini sağlayabilirim.

Bilgi hazinelerine ulaşabilen insanların sayısı ne kadar artarsa, dini inançlardan kopuş da o kadar yaygınlaşır.

Öğrenciler, başarısızlığa mahkum olduklarını önceden garanti eden öğretmenleri nadiren hayal kırıklığına uğratırlar.

Ben bilmek istiyorum; gerçekten de yaşamak dediğimiz şey, şu bir avuç yerde yaşlanıncaya kadar dolaşıp durmaktan mı ibaret?

Hiçbir dinin gerçeklere dayanmadığını ve doğru olamayacağını anladığımdan, hataya inanmak için bebeklikten eğitilmiş insanlığın koşulunun ne olması gerektiğini düşünmeye başladım.

Bazı kişiler diyor ki: “Bilmeden nasıl yaşayabilirsin?” Neyi kast ettiklerini bilmiyorum. Ben daima bilmeksizin yaşıyorum. Benim neyi bilmek istediğimi nereden bileceksiniz?

Tutucu din, sayısız masum, iyi niyetli ve hevesli genç beyne yönelik bilimsel öğretimi yıkmanın tutkusuyla hareket eder. Tutucu olmayan, ‘duyarlı’ din bunu yapmıyor olabilir. Ancak, çok küçük yaşlardaki çocuklara sorgusuz sadakatin bir erdem olduğunu öğreterek dünyayı tutucular için güvenli bir yer haline getirir.

Din bize görüşlerimizi değiştirmememiz gerektirdiğini ve ayrıca, kavranması mümkün, ilgi uyandırıcı konuların keşfedilmesini arzulamamayı öğretir. Din bilimin düzenini bozar ve kişinin idrak kabiliyetini baltalar.

Ne sorayım sana Kulak dolgunluğu bellediklerini mi söylersin Uyku sersemliği göz gezdirdiğin kitaptan Aklında kalanları mı?

Kötü öğretmen, kötü öğrenci, kötü veli yoktur. kötü eğitim sistemi vardır.

Bizim yetişme tarzımızda, eğitim sistemimizde yasakçı bir anlayışı var. Tartışma, sorgulama, araştırma ve eleştiri yok. Ezilmiş, bozulmuş, yasaklanmış, kalıplara sokulmuş, siyah beyaz dediğimiz mutlak doğrularla yatıp kalkan bir kültür, eğitim sistemimiz var. Biz halk olarak mutlak doğrulara teslim olmuşuz. Halbuki ne sosyal alanda, ne teknik alanda mutlak doğru yoktur.