Sanatını icra eden her sanatçının belli miktarda cazibesi, albenisi vardır. İnsanlar sanatçıları kafalarında kurarlar, onları belli kalıplara sokarlar ister istemez. O sanatçıya ulaştıklarında belki akıllarındaki kişi yok oluverir ve o kişi yepyeni bir kişi olarak doğuverir.

Gerçeklik, hayal gücü olmadan, yarı gerçekliktir.

Gerçek gerçekçilik, alışkanlıkların üstünü örttüğü ve görmemizi engellediği hayret verici şeyleri ortaya çıkarmakta yatar.

Kimse neyin gerçek neyin düzmece olduğundan haberdar değil.

Bir şey çirkinse gerçekten onu görmüyorsunuzdur.

İnsanoğlunun yaşamı iyi ve kötü arasındaki ebedi mücadeleden oluşmuştur. İyilik potansiyeli ne kadar artarsa kötülük kuvvetleri de o kadar güçlenir. Kötü denilen mevhum aslında bir yanılsamadır. İnsanoğlu kötüyü gördükçe ve ona inandıkça kötüyü gerçek kılar. İnsanoğlu karşısındaki kişide kötü bir şey görürse onun bilinci de bu gerçeği onun dünyası için yaratır. Bu yüzden herkes bir diğerinde olan sadece iyi yönleri görebilmeli, kötüleri göremeyecek hale gelmelidir. Bu tabii ki görmezden gelmeli anlamına alınmamalıdır. İyiliğin gerçeği ile kendi kendine teyit edebildiği kötülük arasındaki farkı görmeye çalışmalıdır.

Yüzeye çıkmadan nefes alıyorsam ve hâlâ dipteysem o zaman bu bir yanılsamadır.

Fiziksel objelerin aslında kendilerinden gerçekliklerinin olmadığını öğretiyorum, bunların ancak zihnin ürünleri olduğunu söylüyorum, aslında hepsi bir hayaldir. Bunların duyularla algılandığı ve ayırt edildiği doğrudur fakat aslında diğer yandan hiçbirinin kendiliğinden kendi doğaları, gerçeklikleri yoktur. Onlar gerçekte görülmüyorlar ama zihin tarafından ‘tasarımlanıyorlar’. Bir bakıma kavranabiliyorlar ama bir bakıma da gerçekte kavranamıyorlar.

İnsanları tedirgin eden, olan biten değil, olan bitenle ilgili inandıkları.

Beğenilerin sığlaşması nedeniyle gerçek sanat pek çoklarınca ayırt edilemez oldu.

Eğer algı kapıları temizlenseydi, her şey insana, olduğu gibi görünürdü; sonsuz.

Bir şeyin öyle olduğuna duyulan sarsılmaz inanç, o şeyi öyle yapar mı?

Bir insan gördükleri kadardır.

“Ve ben ara sıra gördüm / insanın gördüğüne inandığını”

Putları oldukları gibi tanımak onların büyüsünü bozmaz.

Hayatın aslında bir masala benzediği doğruymuş.

Şöhret bir büyüteçtir. Herşeyi olduğundan büyük gösterir.

Ha, anlıyorum. İnsanlar, var olması mümkün olmayan şeyleri görmek istemiyorlar.

Gerçekliği duyulara konu olanlardan, algılananlardan ibâret sayarsak, göreliliğe mahkûm olmaktan kurtulamayız.

Nesnelerin aslı öyle değildir, sese ve renge çevirmek, onları anlamak için bizim yaptığımız işlemdir, her canlı öyle yapmak zorunda değil, nesneyi elektromanyetik radyasyona çevirerek "gören" yılan var mesela.