Ben gökyüzüne çıkacağım! Oradaki yıldızları alıp ceketime düğme yapacağım!

Dünyayı daha kötü hale getirmeye çalışanlar bir gün bile durmazken, ben nasıl durayım? Karanlığı aydınlat.

Türkiye'nin geleceği çelikten yoğruluyor; belki biz olmayacağız ama bu çelik aldığı suyu unutmayacak.

Kimse bilmez bir ömür sürüklendim. Her sabah yeniden ümitlendim. Bakıp aynaya ne sözler verdim.

İyilik, kötüyü hayal edebilir, ama kötülük, iyiyi hayal edemez.

Büyük bilim adamlarının söylediği ve tüm çocukların bildiği gibi, her şeyden önce algı, şefkat ve umut elde etmemiz hayal gücümüz sayesinde olur.

Bir gün mezarlarımızda güller açacak ey halkım, unutma bizi... Bir gün sesimiz hepinizin kulaklarında yankılanacak ey halkım, unutma bizi.

Bizim yaptığımız, betonda yetişen bir gül olmaya çalışmak.

Her şey daha güzel ve insanca olmalı!

Belki de fırtınalı çağıran direkler, anda, rüzgârla gelecek ölümü bekler, o zaman ne yelken, ne ümit... Ama sen yine kalbim, gemicilerin şarkılarını dinle.

Bir kısmımız ve hatta hepimiz ölebiliriz; ama öyle bir ateş yakacağız ki bu ateş bir daha hiç sönmeyecek, söndürülemeyecek.

Bir şansı olduğunu düşünmeyin. uzun vadede bu savaşı kazanacağız!

Yaşıyorsak, hala umut var demektir.

Gerekirse bir iğne ile bin kuyu kazacağız. Ama muhakkak ki suyu gün yüzüne çıkaracağız.

Hayvan hakları hiç bir zaman gerçekleşmeyebilir. Ancak, insan haklarını tanıyan ve değer veren bir toplumu zayıf, haklarından mahrum bırakılmış bir toplumda koruyan bir toplumda, Hayvan Hakları daha da gelişmekte olan bir şansa sahiptir.

Bu dünyada ise düşlemeyi sürdürmektir, en büyük beceri.

Kitleleri asla değiştirmeyeceğimi, hiçbir şeyi kalıcı olarak değiştirmeyeceğimi bilsem bile, tek istediğim iyi şeylerin de yeri, sığınağı olmasıdır.

Eğer hepimiz üzerimize düşeni yaparsak, kısa bir süre sonra çok daha güzel bir Dünya'da yaşamaya başlarız.

Her ümidi kaybetmiş olabilirsin... Bütün dünya seni terk etmiş, sana düşman kesilmiş olabilir. O şartlar içinde dahi vazifen ümitsizliğe düşmemektir. Muhtaç olduğun kudret damarlarındaki kandadır.

Çocukluğumun en eski hatırası bir ağustos şenliği gecesidir. Bu hatıra, görülmüş bir şeyden ziyade vaktiyle dinlenmiş bir masalın hayalde bıraktığı izlere benzer: Bu dünyada başka bir âlemde ucu bucağı olmayan bir bahçe... Ağaçlarında renkli fenerler yanıyor. (...) Bana öyle gelir ki, ezel karanlığından o gece doğdum.