Kimileri Gül dediler, ömür boyu güldüler; Kimileri de Gül dediler, Gül uğruna öldüler.

Kaybedeceğini bile bile neden mücadele ediyorsun dedi, öleceğini bile bile yaşadığını unutmuştu o ama... Bozmadım.

Doğru şeyler yapmışsanız ölmüş gibi olmuyorsunuz, bunu giderek anlıyorum.

Cesaretin ölçüsü ölmek değil, yaşamaktır.

Kimi ölüler bize ne kadar yakın. Yaşayanların birçoğu ne kadar da ölü.

Bir insanın nasıl öldüğü değil, nasıl yaşadığı önemlidir.

Herkes ölür ama yalnızca bazıları gerçekten yaşar.

Yaşamadan ölmeyin. Yaşayarak ölün. Ölümden söz etmek kötü bir şey ama, ölüm mukadder son. Her faninin kaderinde var İnsan bu dünyaya bir defa geliyor.

Yaşadığım hayatın hayat olmadığını, öleceğimi öğrendiğim gün anladım.

Ateistlerin yaşamak için hiçbir şeyleri olmayan garip bir efsane. Tam tersi. Ölecek bir şeyimiz yok. Yaşamak için her şeyimiz var.

Bir yaşam sevgiye dayalı olmalıdır.

Ölüm kapını çaldığı gün ona ne ikram edeceksin?

Ölümden sonraki yaşama ilişkin esas soru onun gerçek olup olmadığı değil, gerçekse bile bunun ne gibi sorunları çözdüğüdür.

Özgürlük, yaşamı bütünüyle yaşamak demektir.

İnsanları niçin öldürüyorsunuz, biraz bekleyin zaten ölecekler.

Uğruna ölmeye değer her şey, kesinlikle yaşamaya değer.

Ölüm daha mutlak göründükçe yaşam daha otantik olur.

Faydasız bir hayat erken bir ölümdür.

Öldükten sonra çiçeği kim ne yapsın, yani.

Toprağın altında üzerindeki canlılardan daha fazla ölü var ve biz yaşamdan çok ölüme sahibiz. Sadece bir zamanlar sesleriyle etrafımızı saran şimdiyse yok olmuş insanlar değil kastettiğim, biz de yıldan yıla parça parça ölüyoruz. Henüz var olmayan da ölecek. Neredeyse her şey ölü.