İnsan ne fakirlikten, ne sürülmeden, ne hapisten, ne de ölümden korkmamalı, yalnız korkak olmaktan korkmalıdır.

Ölmekten korkmayan ne acı çekebilirler?

Acınası biri olarak yaşamak ölüm gibi bir şey, öyle değil mi?

Ölüm gelecek diye acı çekmek en büyük aptallıktır. Ölüm varken biz yokuz. Biz varken ölüm yoktur. Onunla hiç karşılaşmayacağız.

Hayata ‘evet’ deme aynı zamanda acıya, işkenceye, eksikliklere, açlıklara, ölüme de ‘evet’ demektir.

Bu dünyada insanların korktuğu tek şey öğrenmekti. Acıyı, susuzluğu ve üzüntüyü öğrenmek onların uykularını kaçırıyor, bu yüzden daha rahat döşeklere, daha leziz yemeklere ve daha neşeli dostlara sığınıyorlardı. Dünyaya olan kayıtsızlıkları bazen o kerteye varıyordu ki, kendilerine altın ve gümüşten, zevk ve sefadan, lezzet ve şehvetten bir alem kurup, keder ve ızdırap fikirlerinin kafalarına girmesine izin vermiyorlardı.

İnsanlar ileri sürdüğünüz nedenlere, içtenliğinize, çektiğiniz acıların ağırlığına ancak siz öldükten sonra inanırlar. Yaşadığınız sürece durumunuz şüphelidir, çok çok sizden şüphe ederler, bu kadarına hak kazanabilirsiniz.

Fakir eder ki ölümdür katımda şehd ü şeker
Emîr eder ki ölümden katı cebân oldum

Büyüklerin bunca uzun yaşadığı bir ülkede, bir onur dersi midir çocukların ölümü?

Yeter bir nazar bin benim bigiye
Niçin hecr ile zâr zâr öldürür
(Benim gibisine bir bakış yeter, niçin ayrılık derdi ile yavaş yavaş öldürürsün.)

Ne zaman öleceğimiz önemli değildir. Önemli olan nasıl öleceğimizdir, bize düşen şerefimizle ölmektir.

Ben ölseydim, o belki ağlardı. Ama o ağlasaydı, ben ölürdüm.

Ölmemek elimizde değil ki bizim. İyi yaşamamak beni tek korkutan.

Yalnız Allah'tan korkarım, Allah'ın dediği olur. Bu büyük alemi yaratan ve de yöneten yüce kudret, alnımıza bir yazı yazıyor diyorum ben doğarken. Doğuyor, yaşıyoruz. Ama pembe… Ama gri… Ama siyah olaylarla geçiyor bir ömür ve sonra da çaresi yok ölüyoruz. Evet. Ben bazen ölümü de özlüyorum. "Ölüm özlenir mi?" diyeceksiniz. O beni özlemeden ben yakınlık kurarım. Yeter ki Tanrı onun bile hayırlısını versin. Gecinden versin. Başkalarına çektirmeden, gına getirmeden, başka kimseleri rahatsız etmeden… Ne demiş atalarımız? "İki gün yatak, üçüncü gün toprak..."

öIümün acısını en çok günün iki uzak saatinde hissetmektedir.

Ölümden ne korkarsın, korkma ebedi varsın.

Çok çok cefânı çekdüm azırganma cânumı
Mülk-i fenâ müsâfiriyem armağanun al

Öldür ne denlü zahmet ise eyle ihtiyâr
Ne âhum al efendi benüm ne figânum al

Ölümden korktuğumdan falan değil, sadece geldiğinde orada olmak istemiyorum.

Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu. Katlanmak mı iyi zalim kaderin oklarına, yumruklarına, yoksa çılgın denizlere karşı gelip bir son vermek mi? Ölmek uyumak hepsi bu kadar, yalnızca uyumakla bitebilir bütün acıları yüreğin ve çektiği bütün kahırları bedenin...